Μια γυναίκα, που η μνήμη της την προδίδει, και μία άλλη, που προσπαθεί να θάψει τη δική της, παγιδεύονται σε έναν κόσμο που δεν τους ανήκει. Ένας άντρας, αιχμάλωτος της δικής του σύγκρουσης, ορίζει αυτόν τον κόσμο και αναπαράγει τη βία χωρίς να την αναγνωρίζει. Ο κύκλος της κακοποίησης φαίνεται ατέλειωτος. Στον θάλαμο 11, οι σκιές είναι πιο έντονες από το φως. Η μάνα και η ερωμένη – δύο γυναικεία αρχέτυπα – συνθλίβονται από την τοξική αρρενωπότητα που καθορίζει τη ζωή τους. Η σιωπή της πρώτης, βαριά και πλημμυρισμένη από μια ανεξίτηλη μοναξιά, και η φιμωμένη καταπίεση του πόνου της δεύτερης, που τον κρύβει πίσω από τον τοίχο της άρνησης, παραμένουν οι πιο ηχηροί μάρτυρες του κόσμου τους.

Πώς δραπετεύεις από έναν κόσμο που έχει ήδη σημαδέψει τη ζωή σου; Και πώς σπάει ο κύκλος της κακοποίησης όταν το τραύμα γίνεται αόρατο αλλά πάντα παρόν;