Αλλά κι ο Έρωτας που ο πιο ωραίος είναι ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, αυτός που παραλύει τα μέλη και όλων των θεών κι ανθρώπων την καρδιά δαμάζει μες στα στήθη και τη συνετή τους θέληση. Κι από το Χάος έγινε το Έρεβος κι η μαύρη Νύχτα. Κι από τη Νύχτα πάλι έγιναν ο Αιθέρας και η Ημέρα: Αυτούς τους γέννησε αφού συνέλαβε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος. Κι ύστερα γέννησαν τη Γη.
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη
το Θέατρο Σημείο
μεταμορφώνεται σε σκηνικό έρωτα και κοσμογονίας
Είπαν για την "αστΕΡΩΣκονη":
“Συναισθηματική έκρηξη”
“Είδαμε την αστΕΡΩΣκονη στο Θέατρο Σημείο και ερωτευτήκαμε”
“Mια παράσταση που εκλύει τέτοια ενέργεια, σωστό θεατρικό big bang”
“Ένα υπερθέαμα είναι η αστΕΡΩΣκονη”
Μετά τη θερμή υποδοχή του κοινού, παράταση παραστάσεων για την αστΕΡΩΣκονη, τη φετινή παράσταση-έκπληξη!
Η αστΕΡΩΣκονη είναι η μοναδική παράσταση αυτής της χρονιάς που συνδυάζει το σύμπαν με τον έρωτα. Μια παράλληλη αφήγηση: από τη μια η ιστορία του σύμπαντος, από την άλλη ο έρωτας στην Ελλάδα ανά τα χρόνια.
Πέντε ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, εμπνευσμένες από ερωτικές επιστολές, δημοτικά τραγούδια, αληθινές ιστορίες έρωτα του 20ου αιώνα που εκμυστηρεύτηκαν ντόπιοι σε νησιά και ορεινά χωριά της Ελλάδας, αληθινές ιστορίες του σήμερα, όλες με κοινό παρονομαστή την απόλυτη παράδοση στον έρωτα… σε όλες του τις εκφάνσεις.
19ος αιώνας, Πωγώνι. 1930, Κορυτσά. 1950, Κεφαλονιά. 1980, Κολωνάκι. 2024, Αθήνα. Πλατωνικοί, απαγορευμένοι, εμμονικοί, παντοτινοί, φαντασιακοί, μονόπλευροι, αληθινοί έρωτες αληθινών ανθρώπων ζωντανεύουν πίσω από το Πάντειο από 5 ταλαντούχους ηθοποιούς που μας συστήνουν τη νέα γενιά θεάτρου.
Κείμενα εμβληματικά και αφηγήσεις για τη δημιουργία του σύμπαντος και τα χαρακτηριστικά των άστρων και των πλανητών του λειτουργούν ως συγκολλητική ουσία.
Η αστΕΡΩΣκονη δεν είναι ακόμη μία συμβατική παράσταση. Είναι ένα γοητευτικό ταξίδι στον χωροχρόνο, με αφηγηματικό κέντρο τον έρωτα, και όχημα ένα roller coaster συναισθημάτων που συναπαρτίζουν την ανθρώπινη φύση μας.
Τελικά ο κόσμος αλλάζει διαρκώς; Αν γυρίσεις τώρα το βλέμμα σου στον ουρανό, θα
δεις τα ίδια αστέρια που έχουν κοιτάξει όλοι οι ερωτευμένοι ανά τους αιώνες. Στο
σύμπαν υπάρχουν περίπου ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα - όσοι και οι κόκκοι της άμμου όλων των ωκεανών της γης. Σε ένα τόσο πυκνοκατοικημένο σύμπαν, πώς μπορείς να αισθάνεσαι μόνος;
Μία παράσταση - παιχνίδι με τον χρόνο και τον έρωτα… μέσα στ’ αστέρια. Ένα θεατρικό big bang που δεν θέλεις να χάσεις!
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Eυχήθηκες ποτέ να ταξιδέψεις στον χρόνο;
Να μπορέσεις να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν...
Κι όμως, το κάνεις καθημερινά.
Κάθε φορά που κοιτάζεις τον έναστρο ουρανό, στην πραγματικότητα, ανοίγεις μια μαγική μηχανή του χρόνου ατενίζοντας αναμνήσεις.
Και τα αστέρια αναμνήσεις είναι.
Όλα τα άστρα που βλέπουμε στον ουρανό απέχουν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες έτη φωτός από εμάς και τα βλέπουμε όπως ήταν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν.
Κοιτάζοντας τα αστέρια, κοιτάμε το παρελθόν.
Σε όλη τη γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας, όλοι οι ερωτευμένοι κοιτάζουμε τα ίδια αστέρια.
“Λες τα αστέρια να ξέρουν ότι τα κοιτάμε;” και “αν σταματήσουμε να τα κοιτάμε, αυτά θα συνεχίσουν να λάμπουν;”
Κάθε ερωτική ιστορία που έχει γραφτεί, ακουστεί, βιωθεί, είναι καλυμμένη από αστΕΡΩΣκονη και νοσταλγία.
Νοσταλγία είναι η ενοχλητική αίσθηση πως δεν θα έχεις ποτέ πλήρη πρόσβαση στο παρελθόν, πως άπαξ και προσπεράσεις, άπαξ και απομακρυνθείς από ένα περιστατικό, ένα ουσιαστικό κομμάτι του θα χαθεί για πάντα.
αστΕΡΩΣκονη είναι ο τρόπος που επιλέξαμε για να θυμηθούμε και να υμνήσουμε τον έρωτα. Ιστορίες και φωνές που ψιθυρίζουν τις νύχτες. Εξομολογήσεις κάτω από το φως των αστεριών. Φιλιά που δεν δόθηκαν, ευκαιρίες που άργησαν να έρθουν, αγάπες που δεν πρόλαβαν, ποτάμια από δάκρυα, πλανήτες που συντονίστηκαν, ποιήματα που έμειναν σε συρτάρια, φορές που έμεινες ακόμα λίγο, τηλέφωνα που δεν απαντήθηκαν, τραγούδια που ακούστηκαν σε ερημικές παραλίες, χαμόγελα σε κάποια σκέψη, υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν, αγγίγματα σε θερινά σινεμά, γράμματα που δεν διαβάστηκαν, μηνύματα που δεν παραδόθηκαν ποτέ, στιγμές που χάθηκε ο χρόνος, μελωδίες που κάτι σου θυμίζουν, νύχτες που ο κόσμος ησύχαζε για να ακούγονται ανάσες και αναστεναγμοί, εκείνη η άνοιξη που ήρθε ξαφνικά, αλάτι του καλοκαιριού για να αντέξεις τους χειμώνες, όσα χάθηκαν και επέστρεψαν σε εσένα μέσα σε μια νύχτα, αυτό το λίγο που έγινε πολύ, οι φορές που αφέθηκες σε αυτό το άγνωστο, ακρογιαλιές από σώματα, το τραγούδι μας που παίζει παντού, μάτια που ζούνε θάλασσες, σώματα που πήραν φωτιά.
“Πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά;”
αστΕΡΩΣκονη είναι..
Μια υπενθύμιση να μην ξεχνάς...
Να μην ξεχνάς να ερωτεύεσαι...
Μια υπενθύμιση να τολμάς να ζεις...
Μια υπενθύμιση να θυμάσαι.