H «Εντολή» της Διδώς Σωτηρίου κάνει πρεμιέρα στις 2 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία και θεατρική διασκευή της Νάντιας Δαλκυριάδου.

Το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου βασίζεται σε αυτοβιογραφικό υλικό και έχει ως κεντρικό θέμα τη σύλληψη, τις δύο δίκες και την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη με την κατηγορία της κατασκοπείας.

H ιστορία ξεκινά όταν η Διδώ Σωτηρίου μέσα σε συνθήκες παρανομίας έρχεται σε επαφή με τον Μπελογιάννη με τον οποίο διατηρεί
σχέση η αδερφή της Έλλη Παππά. Γρήγορα όμως η Διδώ Σωτηρίου παραμερίζει τη μυθιστορηματική αφήγηση και προχωράει στην δημοσιογραφική κάλυψη της δίκης, με πρακτικά, επιστολές και άρθρα εφημερίδων της εποχής.

Έξι αυτόπτες μάρτυρες της ιστορίας μας μεταφέρουν από τις ανέμελες κουβέντες και
τις πολιτικές διαφωνίες ως τις υπόγειες φυλακές, τους δρόμους της Αθήνας, τις
αίθουσες δικαστηρίων και τις εκτελέσεις.

250.000 γραπτά μηνύματα, τηλεγραφήματα και επιστολές, μέσα σε μια εβδομάδα απ’
όλο τον κόσμο για να αποτραπεί η εκτέλεση του “ανθρώπου με το γαρύφαλλο”. Του
ανθρώπου που “δεν θυσίασε τίποτα από την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο
φωτεινό. Χαμογελούσε…”.
“Το χαμόγελο σου Νίκο Μπελογιάννη δε θα μπορέσει κανείς να μας το πάρει πίσω.
Δεν ήσουν ένας άνθρωπος, μα μια γενιά. Ένα κίνημα που νίκησε την ήττα του.”

Σκηνοθετικό Σημείωμα
Γιατί σήμερα η ιστορία του Μπελογιάννη; Πιστεύω πως σήμερα, σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο ως προς τις αξίες και τα ιδανικά του, η ιστορία του Μπελογιάννη θέτει το υψηλό ερώτημα αν αξίζει να παραμείνει κανείς αλύγιστος, αμετανόητος και ανυποχώρητος τη στιγμή μάλιστα που η ήττα φαίνεται σίγουρη.

Η ιστορία του Μπελογιάννη είναι συγκλονιστική καθώς μας παρουσιάζει πως οι δυνάμεις που επικράτησαν στη μετεμφυλιακή Ελλάδα χρησιμοποίησαν κάθε τρόπο για να τον εξοντώσουν κι αυτός βάδισε προς το εκτελεστικό απόσπασμα με σταθερό βήμα,
χαμογελώντας στη ζωή με περηφάνια. Στο πρόσωπό του βλέπουμε μια γενιά που νίκησε την ήττα της.

Νομίζω πως δεν είναι τυχαίο, ότι 70 χρόνια μετά από την εκτέλεσή του, η προσωπικότητα του Μπελογιάννη εμπνέει και συγκινεί.
Με το βλέμμα στραμμένο στο μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό.

“Το μεγάλο, μου ‘γραφε, είναι να βρίσκεσαι μέσα στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή,
να αγωνίζεσαι στην πρώτη γραμμή. Όποιος δεν το κάνει, σέρνεται πίσω απ’ τη ζωή
δειλά κι αναποφάσιστα. Το ωραίο είναι η δημιουργία και καθετί που πλουτίζει τη ζωή,
η τέχνη, η επιστήμη. Το συγκλονιστικό είναι μια αγάπη σαν τη δική μας.”