Έγραψαν για την παράσταση:
✩ «Σιωπηλές κραυγές» στο Θέατρο Πρόβα, μία θεατρική σύνθεση βασισμένη σε κείμενα τής Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *
Με κατακτημένη τεχνική κι εδραιωμένη θεματολογία οι δύο συνιδρυτές, θιασάρχες, σύζυγοι και Δάσκαλοι Σωτήρης Τσόγκας και Μαίρη Ραζή ακολουθούν μια αισθητική ηθική απολύτως τεκμηριωμένη και ευπρόσδεκτη στο ώριμο κοινό.
Οι συστηματικοί θεατρόφιλοι εξάλλου, που ωριμάζουν βλέποντας ενεργητικά κι ακούγοντας συνδημιουργικά, καλώς γνωρίζουν πως εδώ και μισόν περίπου αιώνα στο ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ μπορούν να βασίζονται στις επιλογές και στις σταθερές καλλιτεχνικές αξίες διονυσιακών τεχνιτών που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην ανύψωση τής πνευματικής ζωής τού πολύπαθου γοητευτικότατου τόπου μας.
Στο συγκεκριμένο συμπίλημα, η δραματουργική σύνθεση συνίσταται στο γεφύρωμα τής γενιάς του 1970 με τη σημερινή μετανεωτερική χαοτική εντροπία.
Η εισβολή των Τούρκων και η κατοχή ενός μεγάλου τμήματος τής Κύπρου αφ’ ενός και τα προ της δεκαετίας τού 1980 ασφαλιστικά αδιέξοδα των μη προνομιούχων στον χώρο τού θεάματος αφ’ ετέρου, συνδυάζουν μία εσω-εξωτερική προοπτική αφήγηση που είναι καθαρά συνεκδοχική αφού η αφηγηματική κάμερα κινείται από το εγώ στο εμείς κι από τα άτομα στον κοινωνικό οργανισμό που ανήκουν κι όπου συλλειτουργούν.
Απόηχοι από παρόμοιες εκφάνσεις τής παγκόσμιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας (δια τής νοητικής διαπιδύσεως), συνθέτουν ένα ψηφιδωτό που – αν και δίπτυχο – φαντάζει πανοραμικό, που – αν και μονολογικό – φαντάζει πολυφωνικό.
Αυτό οφείλεται στην μακρά εμπειρία, στην δεξιοτεχνία και στις εκφραστικές επιλογές δύο έμπειρων – παλαίμαχων, θα έλεγα – μονωδών, σολιστών, που δίνουν ρεσιτάλ υποκριτικής, άξια για κάθε εγχώριο και μη εντόπιο σχετικό βραβείο.
Εξηγούμαι: η αισθητική τής μεταπολιτευτικής γενιάς τού 1970, με τις συμπαρομαρτούσες εισαγόμενες «επαναστάσεις» από την Εσπερία (με κάποια χρονοκαθυστέρηση, είν’ αλήθεια) εξακολουθούν να κυριαρχούν τόσο στη λογοτεχνική δραματουργία όσο και στο θέατρο ως παραστασιακός συνδυασμός γλωσσικών τε και παραγλωσσικών κωδίκων.
Η ιδεολογική-αισθητική αυτή κυριαρχία καθορίζει το πολιτιστικό μας εποικοδόμημα εδώ και μισό αιώνα στοιχειοθετώντας το κυρίαρχο ρεύμα τού ποιοτικού αναγνώσματος-θεάματος-ακροάματος.
Σκηνικά, κοστούμια και φωτισμοί μοιάζουν εδώ να μην ακολουθούν την ιλιγγιωδώς επιταχυνόμενη εντροπία, το Χάος ορρωδεί να πλησιάσει σε άπλετα φωτισμένες ανθρωπομετρικές κι ανθρωποκεντρικές θεωρήσεις τού κόσμου, η απόλυτη ορθολογική «τάξη» επιβεβαιώνεται (έστω κι εκ του αντιθέτου), αφού οι μη προνομιούχοι «παρίες» δεν είναι σε καμία περίπτωση «άθλιοι» αφού εκπροσωπούν προβολές σκηνικές τού συνήθους μικρομεσοαστικού θεατρικού κοινού.
Με ετούτα και με εκείνα θέλω να πω ότι ακόμα για εκείνες/εκείνους/εκείνα που αναζητούν μετανεωτερικούς ρυθμούς και μεταμοντέρνα οπτικοακουστικά μέσα, η παραγωγή αυτή όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτη αλλά μοιάζει και σαν ζωοποιούν νάμα στην αφωνία, στην αφασία, στην αμορφωσιά που μας περιβάλλει.
Είναι παράδειγμα προς μίμησιν ετούτη η επιμονή στην ποιότητα (για να θυμηθούμε τον Μεγάλο Αλεξανδρινό Ποιητή Καβάφη).
Θέατρα σαν αυτό είναι πολύτιμοι χώροι παραγωγής Πολιτισμού, ζωντανά κύτταρα που παράγουν ανελλιπώς και ηρωικώς κοινωφελές έργο, ειδικά προς τους νέους. Γι’ αυτό είναι επιβεβλημένο από κάθε ηθική άποψη να ενισχυθεί από την Πολιτεία το Θέατρο Πρόβα και η ομώνυμη Σχολή του, απ’ όπου αποφοιτούν καινούργια δραματικά ταλέντα που θα κοσμήσουν τις σκηνές και τις οθόνες τού κόσμου όλου.
Τα φυτώρια τα προσέχουμε, γιατί χωρίς αυτά τα φυντάνια δεν αναπτύσσονται με γνώμονα το Καλό κι Αγαθό για όλες/όλους/όλα.
ΘΕΑΤΡΟ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
“Σιωπηλές Κραυγές”: Μια συγκινητική και επίκαιρη παράσταση
20/03/2025
Το πανάρχαιο πανανθρώπινο αίτημα απόδοσης κι απονομής Δικαιοσύνης, καταλογισμού ευθυνών κι αναπαύσεως των ψυχών των πεθαμένων από την σοφόκλεια “Αντιγόνη” και μετά αποκτά δραματικές διαστάσεις. Για την Ελευθερία, την Ισονομία, την Δημοκρατία, την αδελφοσύνη όλων των απανταχού τής γης ανθρώπων ζούμε και πολεμούμε διαρκώς, αδιαλείπτως. Αυτό είναι και οι “Σιωπηλές Κραυγές”.
Σε μια άκρως μελοδραματική συγκρατημένη εσωτερική ερμηνεία η τραγωδός Μαίρη Ραζή θυμίζει την Κατίνα Παξινού όσο ερμηνεύει τη χαροκαμμένη μάννα που βάζει τα καλά της για να πάει στο δικαστήριο προκειμένου να τιμωρηθούν οι φονιάδες του γιους της στις “Σιωπηλές Κραυγές”. Αρνείται να ντυθεί στα μαύρα, δεν θέλει να την λυπούνται, δεν καταδέχεται να υποδυθεί το απαρηγόρητο θύμα, δεν θέλει να εκμαιεύσει συμπόνοια και να εκμεταλλευθεί την κατάστασή της. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΖΗΤΑΕΙ!!!!!! Σπαρακτικό το κείμενο τού Κύπριου Γιώργου Νεοφύτου, πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στο νησί τής Αφροδίτης.
Αλλά και η Κωστούλα Μητροπούλου αποδεικνύει την διαχρονικότητά της με έναν μονόλογο παραπεταμένου ηθοποιού που ερμηνεύει στανισλαβσκικά ο σκηνοθέτης ολάκερης τής δίπτυχης παράστασης, διπλωματούχος τού Max Reinhardt Seminar εξαίρετος ηθοποιός Σωτήρης Τσόγκας. Δύο ρόλοι, δύο άνθρωποι σε δύο ιστορίες που μας αγγίζουν στις πλέον απόκρυφες χορδές τής περιχαρακωμένης έναντι της σκληρότητας ενός βίαιου κόσμου ψυχής μας. Αξιοθαύμαστοι όλοι οι αυτοθυσιαστικοί συντελεστές της παράστασης “Σιωπηλές Κραυγές”, που είδα για δεύτερη φορά προκειμένου να εμπεδώσω τα βαθιά μηνύματά της.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ!!! ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!! Αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν ηρωικά με την ιδιωτική τους πρωτοβουλία να κρατήσουν ψηλά το ανθρωπιστικό μας φρόνημα
Elias Malandris - Θεατρολόγος
Για πολλά πράγματα είμαι ευγνώμων σε αυτή τη ζωή, αυτό όμως που ξεπερνάει τα πάντα είναι η φιλία. Είχα την τύχη να συμπορευτώ με πολύ αξιόλογους ανθρώπους και κάποιοι από αυτούς έγιναν πολύτιμοι και ακριβοί με τα χρόνια. Τα τελευταία ιδιαίτερα με την πανδημία αυτή η συναναστροφή με την Μαίρη Ραζη με μεταμόρφωσε σε δεινό χειμερινό κολυμβητή. Έτσι λοιπόν αφού μέμφομαι το υπουργείο που ευθύνεται για την ανάκληση της επιδότησης που έπαιρνε το θέατρο Πρόβα κάθε χρόνο και μου στέρησε φέτος τα μπάνια καθιστώντας με άρρωστο ποικιλοτρόπως από την αρχή της χρονιάς μια και αναγκάστηκαν να αλλάξουν ρεπερτόριο και να ξεκινήσουν νωρίς νωρίς τις πρόβες πήγα να δω το έργο που μου στέρησε τη φιλενάδα μου και τις εξορμήσεις μας. Εκεί στην οδό Ηπείρου στο παλιό νεοκλασικό θεατράκι που στεγάζει σχολές και παραστάσεις και που επί σειρά ετών λειτουργούν η Μαίρη και ο Σωτήρης Τσογκας και τα τελευταία χρόνια η κόρη τους η Κοραλία με τον σύζυγό της , ενημερώνω το Υπουργείο πως είναι από τους λιγοστούς θιάσους που υπηρετούν με πίστη και εμμονικη αφοσίωση το ελληνικό έργο. Με κάποιους τέτοιους μάστορες του θεάτρου το ελληνικό έργο μπορεί να περηφανεύεται πως ακόμα αναπνέει. Φέτος ανέβασαν δύο μονολόγους που με κάποια μαγική κλωστή συνδέονται μεταξύ τους σε μια κραυγή. Με τον εμβληματικό τίτλο Σιωπηλές Κραυγές η Κωστούλα Μητροπούλου μοιάζει να συνομιλεί με τον Κύπριο Γιώργο Νεοφύτου. Αυτός είναι ένας ηθοποιός σε απόγνωση και αυτά είναι τα παπούτσια του κι απέναντι μια τραγική φιγούρα μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της πρόσφατα κι έχει απομείνει με μια γάτα. Δύο μάρτυρες ζωής σε μια ωριαία κατάθεση με την αντικειμενική δυσκολία της κατανόησης από ένα ακροατήριο που δεν μπορεί να ανταποκριθεί και τους εξαναγκάζει να αντιμετωπίζουν την μοναξιά τους σε μια μάχη χαμένη απ' την αρχή. Μια παράσταση που η μνήμη δεν θα τη σβήσει γρήγορα μια και αυτές οι κραυγές με τις πανανθρώπινες νότες τους αγγίζουν την ευαισθησία μας.
Αδαμαντία Μαντελένη – Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
Το θέατρο ΠΡΌΒΑ διανύει τον 41ο χρόνο λειτουργίας και προσφοράς του στα θεατρικά δρώμενα. Φέτος ο Σωτήρης Τσογκας και η Μαίρη Ραζή αποφάσισαν να ανεβάσουν μια θεατρική σύνθεση δύο έργων : "Τα παπούτσια" της Κωστούλας Μητροπούλου και το " Μανώλη..." του Γιώργου Νεοφύτου με τον γενικό τίτλο " Σιωπηλές Κραυγές". Η ευρηματική σκηνοθεσία είναι του Σωτήρη Τσόγκα. Απολαύσαμε μια πολύ δυνατή παράσταση ! Οι πρωταγωνιστές ζουν σε ακραίες καταστάσεις που δυσκολεύονται να διαχειριστούν ... τόσο ο ήρωας των παπουτσιών όσο και η ηρωίδα του Μανώλη .Είναι και οι δύο ασυμβίβαστοι και αποβλητοι από την κοινωνία... Ο Σωτήρης Τσογκας απλός και στιβαρός. Η Μαίρη Ραζή με μια λέξη Συγκλονιστική ! Μεγάλη η συγκίνηση. Μην προσπεράσετε αυτή την παράσταση . Σίγουρα θα χάσετε
Pigi Persiadou - Δημοσιογράφος
ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ
Ο τίτλος τα λέει όλα.
Κραυγές, μέσα από τα βάθη της ψυχής, που όμως δεν τις ακούει κανείς.
Κραυγές ανθρώπων από δύο ιστορίες που εξελίσσονται, αλλά χωρίς κάθαρση.
Αν, πηγαίνοντας να παρακολουθήστε μία θεατρική παράσταση, έχετε βάλει ψηλά τον πήχη ως προς το τι σημαίνει ποιότητα ηθοποιού, τι σημαίνει ταλέντο, τι σημαίνει "ποιώ ήθος", τότε σίγουρα θα επιλέξετε να παρακολουθήσετε στο θέατρο "Πρόβα" τα δύο μονόπρακτα από δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς:
"Τα παπούτσια" της Κωστούλας Μητροπούλου με τον Σωτήρη Τσόγκα, που υποδύεται θαυμάσια και συγκινητικά έναν πρώην ηθοποιό που γέρασε και τον ξέχασαν όλοι και το "Μανώλη" του Γιώργου Νεοφύτου με την ασύγκριτη, μοναδική, σπαρακτική Μαίρη Ραζή, που 50 χρόνια ψάχνει δικαίωση για τον γιό της που τον σκότωσαν μπροστά της στο πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974.
Το χειροκρότημα ατελείωτο.
Πραγματικά έφυγα γεμάτη.
Υ.Γ. Τυχεροί οι μαθητές της Δραματικής τους Σχολής.
Θα πάρουν εξαιρετικά εργαλεία για την μετέπειτα καριέρα τους.
Και κυρίως θα μάθουν πώς να υποδύονται, εξωτερικεύοντας το βαθύ τους συναίσθημα.
Aggeliki-Eirini Mitsi - Δημοσιογράφος
Σιωπηλές κραυγές. Ρεσιτάλ ερμηνείας από Μαίρη Ραζή και Σωτήρη Τσόγκα. 50 χρόνια από το πραξικόπημα στην Κύπρο. Δύο μοναχικοί άνθρωποι που μιλούν στα ζώα τους, έναν σκύλο και μια γάτα για τις αναμνήσεις τους. Τα κείμενα των Κωστούλα Μητρόπουλου και Γιώργου Νεοφύτου παίρνουν σάρκα και οστά για να μας αφυπνίσουν. Πόσο εύκολα η ζωή ενός ανθρώπου απαξιώνεται. Όταν όμως οι μνήμη μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, αποκτάει δύναμη. Γι’ αυτό ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! Οι ιστορίες δύο ηρώων που ζουν μέσα στη μοναξιά. Ο πρώτος ένας ηθοποιός του θεάτρου που μεγάλωσε και δεν μπορεί να πιστέψει ότι τελείωσε η καριέρα του, η δεύτερη μια μάνα που είδε το γιο της να δολοφονείται στο Πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974.
Λιδωρίκη Ευγενία – Θεατρολόγος - Καθηγήτρια
"Κόλαση είναι οι άλλοι" κατά το Ζαν Πωλ Σαρτρ. Κόλαση είναι επίσης οι άλλοι και για τον ήρωα του έργου τής Κωστούλας Μητροπούλου. Ένας ηθοποιός. Ένας ηθοποιός ,για τον οποίο οι άλλοι αποφάσισαν ,οι αρμόδιοι ,ότι γέρασε και πρέπει να αποσυρθεί. Και ποιος είναι αρμόδιος για κάτι τέτοιο; Ποιος αποφασίζει να καταστήσει τον επώνυμο, δηλαδή τον χρήσιμο ανώνυμο, δηλαδή άχρηστο; Ο ηθοποιός γενικά αλλά και εδώ διακατέχεται από κάποια στοιχεία χαρακτήρος ,τα οποία αν δεν υφίσταντο ,πολύ απλά δε θα οδηγείτο στην επιλογή τής συγκεκριμένης καριέρας .Είναι η ματαιοδοξία σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, πάντως υπαρκτή ,η ανάγκη αποδοχής ,η μανιώδης ανάγκη αγάπης και κυρίως η ανάγκη έκφρασης μέσω της θεατρικής έκφρασης-οι παλαιότεροι ηθοποιοί έβγαιναν στο θέατρο καθαρά από ανάγκη. Σήμερα είναι άλλοι οι πειρασμοί για αυτό και η επιλογή πολλές φορές είναι λανθασμένη. Και αυτή την ανάγκη έκφρασης την επιβεβαιώνει με την αποδοχή του το κοινό. Ο ηθοποιός ζει για το κοινό και από το κοινό. Αν αυτό καταργηθεί επέρχεται ο ψυχικός αλλά και ηθικός θάνατος και ,παράτολμο ίσως να γραφτεί, ο σωματικός. Παρόλο που το κοινό αδικεί πολλές φορές και λογικό, εν αγνοία του ,δεν παύει να είναι η ανάσα τού ηθοποιού. Ο Τσόγκας σε μια εκπληκτική ερμηνεία μάς αφήνει να δούμε το πάθος για την τέχνη του, την αδικία της "εξορίας" ,τον πόνο ακόμη ακόμη και για τους άλλους, τους μελλοντικούς, αυτούς που θα βιώσουν το ίδιο αύριο μεθαύριο. Ο ήρωάς του είχε κι ένα σκύλο ,το Ροβεσπιέρο ,τον οποίο όμως οι εργαζόμενοι του θεάτρου τον σκότωσαν, τον δηλητηρίασαν όπως και τώρα δηλητηριάζουν τον ίδιο τον ηθοποιό. Είδαμε πόνο ,αγανάκτηση, αδυναμία αντίδρασης ,για να αλλάξει όλο αυτό, φόβο για το μέλλον ,δίψα για ζωή εν τέλει ,διότι του αφαιρούν τη ζωή τώρα στα 65 ,μόνο που η ζωή δεν έχει όριο καταλληλότητας και ακαταλληλότητας, επιμονή, θυμό ,άρνηση αποχώρησης και συνεχή εσωτερική πάλη με αυτό που γνωρίζει, ότι θα έρθει με τη λογική αλλά με το συναίσθημα δεν μπορεί να το δεχτεί .Συγκινεί το θεατή ,διότι τον κάνει να συνειδητοποιήσει, ότι αυτά τον αφορούν σε όποιο χώρο κι αν βρίσκεται. Με την ερμηνεία του ο Τσόγκας δηλαδή συμπεριλαμβάνει το κοινό. Η συγγραφέας βάζει συμβολικά τον ήρωα να προσπαθεί να βάλει τα παπούτσια τού ρόλου .Μόνο που δεν του χωρούν.Τώρα πια δεν του χωρούν. Πριν τού χωρούσαν. Ενοχή από την απουσία προστασίας τού γιου της είναι το θέμα τού δεύτερου μονοπράκτου τού συγγραφέα Γιώργου Νεοφύτου, ερμηνευμένο έξοχα από τη Μαίρη Ραζή. Η Μαρία είχε ένα γιο.Τον σκότωσαν με την εισβολή στην Κύπρο το 1974.Κι όμως η Μαρία παλεύει με την ενοχή της που δεν κατάφερε να τον σώσει. Μα πώς μπορείς να προστατέψεις κι άρα να σώσεις κάποιον από τον παραλογισμό; Μπορείς ,μας λέει η Ραζή με την ερμηνεία της. Μια μάνα ,αυτό νιώθει, πρέπει να το μπορεί και αυτό. Η Μαρία ζει με ένα γάτο ,το Μανώλη. Ο γάτος έχει το ίδιο όνομα με το γιο της. Είναι άμετρα προστατευτική μαζί του .Φοβάται μην τής πάθει κάτι. Ειναι για αυτήν κάτι σαν εξιλέωση από την ενοχή μη προστασίας τού γιου. Παρά το βασικό άξονα της ερμηνείας ,η ηθοποιός μάς δίνει σε διάφορες διαβαθμίσεις κι άλλα συναισθήματα της ηρωίδας της. Θυμός πάνω από όλα ,ενδόμυχη διάθεση εκδίκησης ,κι ας ισχυρίζεται το αντίθετο, μετάνοια ,εσωτερική αυτοκατηγορία -έπρεπε να προλάβει το κακό, το θάνατο- ελπίδα δικαίωσης, κάποτε, φόβο περί τού αντιθέτου, ενοχή κι από την απουσία πρόβλεψης .Αν και είναι αδύνατο κάτι τέτοιο ,για τη Μαρία δε φαντάζει παράλογο στο βάθος τού μυαλού της.
Alkis Zervos - Ηθοποιός
Ερμηνευτική Πανδαισία - Μάθημα Υποκριτικής Τέχνης
Μαίρη Ραζή και Σωτήρη Τσόγκα, με το έργο «Σιωπηλές Κραυγές» βρίσκεστε στο απόγειο της θεατρικής προσφοράς σας στο Θέατρο.
Η -επί 40 έτη- κατάθεση ψυχής στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας μας, χαρίζει στο κοινό -που λαχταράει για ποιότητα, υποκριτική εντιμότητα- πλούσια αισθητική εμπειρία και απόλαυση.
Όλες, οι μέχρι σήμερα, παραστάσεις του θεάτρου «ΠΡΟΒΑ» αποτελούν σταθμό θεατρικής φιλότιμης, ανυστερόβουλης και κοπιώδους εργασίας, που ωφελεί το κοινωνικό σύνολο.
Με την παράσταση των υπέροχων μονόπρακτων της αείμνηστης Κωστούλας Μητροπούλου «Τα παπούτσια» και του εξαιρετικού Κύπριου συγγραφέα Γιώργου Νεοφύτου «Μανώλη…!» ξεπεράσατε εαυτούς!
Οι συγκλονιστικές ερμηνείες σας αποτελούν μάθημα υποκριτικής αρτιότητας. Η παράσταση πρέπει να μαγνητοσκοπηθεί και να διοχετευτεί στις Δραματικές σχολές, για να κατανοήσουν οι μαθητές τι σημαίνει ισοσταθμισμένη, ισορροπημένη και απόλυτα λειτουργική «παύση», που επιφέρει συναισθηματικές εναλλαγές.
Το ερμηνευτικό άλμα που κάνατε και οι δυο, είναι απόρροια σκληρής, μεθοδικής, επίπονης δουλειάς που επιφέρει την πλήρη ωριμότητα στον καλλιτέχνη.
Ερμηνείες, αδρές, ξεκάθαρες, γνήσια συναισθηματικές, χωρίς ίχνος υπερβολής, με τεράστια ποικιλία εσωτερικών μεταπτώσεων!
Ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, όλους τους συντελεστές του έργου για την συγκινητική παράσταση που μας προσφέρατε!
Χάρης Σεπεντζής – Σκηνογράφος
Ένα έργο καθηλωτικό. Με πολύ έξοχες ερμηνείες, που κόβουν την ανάσα και αφήνει πολύ έντονο το αποτύπωμά τους, ένα αποτύπωμα αξέχαστο που διδάσκει…προβληματίζει…εμπνέει!! Μέσα σε ένα έξοχο σκηνικό χώρο!! Μπράβο στη Μαίρη Ραζή. Μπράβο στον Σωτήρη Τσόγκα. Στο δίδυμο της επιτυχίας – Μαζί στην ζωή και στην τέχνη!!! Στις μέρες μας ειδικά, έχουμε ανάγκη από τέτοιες παραστάσεις.
Πάνος Κατέρης Ηθοποιός – Συγγραφέας
Ένα μάθημα υποκριτικής και από τους δύο Μαίρη Ραζή και Σωτήρη Τσόγκα, για μικρούς και μεγάλους, για νέους και παλιούς, για επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Για ηθοποιούς και για θεατές. Χωρίς μανιέρες και ευκολίες, κάθε συναίσθημα, βγαίνει ατόφιο και φτάνει στους θεατές.
Ευχαριστούμε!!!
Λένα Τερκεσίδου – Συγγραφέας
Θερμά συγχαρητήρια! Η παράσταση ήταν υπέροχη! Με συνεπήρε, ήταν και οι δύο ηθοποιοί άξιοι. Η Μαίρη Ραζή ερμηνεία επιπέδου!
Εύχομαι καλή συνέχεια στον φωτεινό δόμο που διαλέξατε.
Βασίλης Κεσίσογλου – Σκηνοθέτης
Παγκοσμίου επιπέδου ερμηνείες πάνω σε συγκλονιστικά κείμενα.
«Σιωπηλές Κραυγές»: Μαθήματα υποκριτικής στο Θέατρο ΠΡΟΒΑ
Σιωπηλές Κραυγές, Θέατρο ΠΡΟΒΑ, Σωτήρης Τσόγκας, Μαίρη Ραζή, Κωστούλα Μητροπούλου, Γιώργος Νεοφύτου.
Από τον Τάσο Ντερτιλή
Ο Πολιτιστικός Οργανισμός Πρόβα, ένας από τους στυλοβάτες της σοβαρής θεατρικής δραματουργίας της χώρας, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Με έδρα ένα υπέροχο νεοκλασικό κτίριο, με δύο σκηνές, με δραματική σχολή και κυρίως με μια λαμπρή ιστορία 40 ετών πίσω του, δεν παύει να ικανοποιεί με τις επιλογές του το πιο απαιτητικό θεατρόφιλο κοινό.
Φέτος, ο Σωτήρης Τσόγκας και η Μαίρη Ραζή μας προσφέρουν μια υπέροχη σύνθεση δύο μονόλογων δεμένων από το σπαρακτικό υπαρξιακό κενό των ηρώων τους. Ένας ηθοποιός, που θεωρείται «ξοφλημένος» βιώνει την ακύρωση ολόκληρης της ζωής του μέσα από ένα ζευγάρι παπούτσια παράταιρα και στενά. Μια μητέρα που είδε το μονάκριβο γιο της να εκτελείται από τους πραξικοπηματίες και το παρακράτος στην Κύπρο του 1974, ζει και ξαναζεί την τραγωδία της.
Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τη στέρηση της ελπίδας και αυτοί οι δύο αντι-ήρωες μας παρασέρνουν στην απέραντη απελπισία τους με οδηγό τις γεμάτες εσωτερική ένταση ερμηνείες του Σωτήρη Τσόγκα και της Μαίρης Ραζή που «διδάσκουν» Θέατρο με Θ κεφαλαίο.
Τίποτε καλύτερο για να τιμηθούν τα 40 χρόνια ενός Θεάτρου που συνεχίζει να «ποιεί ήθος»!
ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ”
Χαράλαμπος Κουρσάρης
ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ
ΜΕ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
«ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ»
Μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου
Σκηνοθεσία Σωτήρης Τσόγκας
Με την παρουσία επώνυμων καλεσμένων πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2025, στο ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ η Επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσόγκα με τους Σωτήρη Τσόγκα και την Μαίρη Ραζή να δίνουν την ψυχή τους επι σκηνής αλλά και τους θεατές να καταχειροκροτούν με απανωτά μπιζαρίσματα.
Στο ζεστό και φιλόξενο αίθριο του θεάτρου, οι θεατές συνεχάρησαν τους ηθοποιούς και απόλαυσαν κρασάκι και εδέσματα σε ένα φιλικό περιβάλλον γεμάτο αγάπη για το θέατρο και τις τέχνες.
Μεταξύ των καλεσμένων οι: Νέλλη Γκίνη, Περικλής Λιανός, Σπύρος Μπιμπίλας, Στέλλα Παπαδημητρίου, Νίκος Δαφνής, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Δημήτρης Γιώτης, Στέλιος Γούτας, Νίκος Παπαδόπουλος μετά της κόρης του Αγγελίνας Παπαδοπούλου, Εβίτα Παπασπύρου, Φάνια Νταλιάνη, Κέλλυ Σταμουλάκη, Βίλη
Σωτηροπούλου, Θωμάς Βούλγαρης, Αννα Πορφύρη, Αγγελική Λυμπεροπούλου, Χρήστος Ζαχάρωφ, Dr. Γεώργιος Κακαβάς, Στέλλα Παπαδοπούλου, Ευάγγελος Κοσμίδης, Χρήστος Κάλλοου, Ευάγγελος Κάλλοου, Γιάννης Γαβρίλης, Ιουλία Κοτσώνη, Νίκος Ελευθερίου, Παναγιώτης Μακρίδης, Κατερίνα Ζαχαριουδάκη κ.ά.
https://greekaffair.gr/
«Σιωπηλές Κραυγές»: Κριτική Παράστασης
Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «Σιωπηλές Κραυγές» στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Πρόβα και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.
Κριτική: Σωτήρης Σουλούκος
Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά.
Η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Πρόβα παρουσιάζει μια παράσταση βαθιά συγκινητική, έντονα συναισθηματική και αφοπλιστικά αληθινή. Η θεατρική παράσταση «Σιωπηλές Κραυγές», μια θεατρική σύνθεση των έργων της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου, αποτυπώνει δύο τραγικές ιστορίες χωρίς διέξοδο, χωρίς κάθαρση, με ήρωες που φέρουν το στίγμα του πόνου και της αδικίας.
Η παράσταση καταπιάνεται με τη μοναξιά, την απόγνωση και την κοινωνική περιθωριοποίηση, σκιαγραφώντας δύο ανθρώπους που βρίσκονται στα άκρα: έναν ηθοποιό που, καθώς μεγαλώνει, δεν μπορεί να αποδεχθεί το τέλος της καριέρας του, και μια μητέρα που κουβαλά το αβάσταχτο φορτίο της δολοφονίας του γιου της από φασίστες κατά το Πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο. Δύο τραγικές φιγούρες, δύο μορφές που συμβολίζουν τους αδικημένους, τους ξεχασμένους, τους απόκληρους του κόσμου.
Ο ανώνυμος ηθοποιός, υποδυόμενος από τον Σωτήρη Τσόγκα, της παράστασης, πιστός όπως ο σκύλος στο θέατρο που υπηρέτησε με πάθος, περιμένει, παρακαλεί, ελπίζει, επιστρέφει, γιατί δεν έχει πού αλλού να πάει. Βιώνει την απόρριψη από έναν κόσμο που τον εγκατέλειψε, παραμένοντας παγιδευμένος σε μια παρελθοντική δόξα που δεν υπάρχει πια. Η Μαρία, από την άλλη, μια γυναίκα που υποδύεται η Μαίρη Ραζή, έχει χάσει το παιδί της, δολοφονημένο, και μαζί του έχει χάσει κάθε ελπίδα. Δύο άνθρωποι βυθισμένοι σε έναν ανείπωτο πόνο, που δεν εκφράζεται, που δεν λέγεται, αλλά υπάρχει, σαν μια σιωπηλή κραυγή που δεν παύει να αντηχεί.
Το έργο κατορθώνει να μετατρέψει τις λέξεις σε σφαίρες και τα συναισθήματα σε βόμβες. Οι ήρωες αυτοί δεν είναι απλώς χαρακτήρες επί σκηνής, αλλά σύμβολα μιας κοινωνίας που αδιαφορεί, που αποστρέφει το βλέμμα μπροστά στην οδύνη του άλλου. Η μητέρα που έχει χάσει το παιδί της αντιμετωπίζεται ως μια τρελή γυναίκα, αλλά κανείς δεν αναρωτιέται πώς νιώθει πραγματικά. Ο ηθοποιός που απορρίπτεται λόγω ηλικίας, γίνεται ξαφνικά αόρατος, όπως συμβαίνει συχνά στην πραγματική ζωή. Η παράσταση αποδομεί αυτά τα στερεότυπα και φέρνει στο φως τον πραγματικό, βαθύ ανθρώπινο πόνο.
Μπορεί να γνωρίζουμε μια γυναίκα που έχει χάσει το παιδί της και να τη θεωρούμε τρελή, χωρίς να κατανοούμε τον αβάσταχτο πόνο της—ούτε να νοιαζόμαστε να τον νιώσουμε. Το ίδιο ισχύει και για τον άντρα: έπινε για κάποιο λόγο, τον έδιωξαν, κι όμως δεν έχασε την ελπίδα του, περίμενε. Δεν είχε ρούχα, κρατούσε μόνο εκείνα από τον ρόλο του. Οι δύο ήρωες, αν και φαινομενικά διαφορετικοί, μοιράζονται τον ίδιο βαθύ πόνο και μοναξιά.
Δύο εξαιρετικοί μονόλογοι, δύο σπουδαίες ερμηνείες που συγκλονίζουν από δυο ανθρώπους του θέατρου που αγαπούν – σέβονται και υπηρετούνε για χρόνια το θέατρο. Η σκηνική παρουσία των ηθοποιών είναι αφοπλιστική, με κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε παύση να μεταφέρει ένα ολόκληρο σύμπαν συναισθημάτων. Το σκηνικό, λιτό αλλά ουσιαστικό, δημιουργεί την αίσθηση πως ο θεατής εισέρχεται στον κόσμο των ηρώων, γίνεται μέρος της ιστορίας, μοιράζεται την οδύνη τους. Είναι σαν να μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους, το σπίτι τους και να μας εξομολογούνται τον αβάσταχτο και ανείπωτο πόνο τους.
Η δραματουργία του έργου είναι σαφής, λιτή, χωρίς περιττούς νεωτερισμούς, χωρίς επιτήδευση. Πρόκειται για δύο διαμάντια, ένα της ελληνικής και ένα της κυπριακής δραματογραφίας, που επικοινωνούν άμεσα με τον θεατή και τον ταράζουν συθέμελα. Μέσα από τον πόνο των ηρώων, η παράσταση θέτει διαχρονικά ερωτήματα για τη δικαιοσύνη, την κοινωνική αδιαφορία, την εξουσία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στον κόσμο που παρουσιάζει η παράσταση, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στον θύτη και στο θύμα, γίνεται θολή. Σε μια εποχή όπου η ελεύθερη σκέψη και η προσωπική άποψη καταπιέζονται, οι ήρωες αυτής της ιστορίας συνεχίζουν να σκέφτονται, να αισθάνονται, να αντιστέκονται, ακόμη κι όταν γύρω τους ο κόσμος μοιάζει παραδομένος, αποχαυνωμένος και αδρανής.
Αν παρακολουθήσετε την παράσταση, μην παραλείψετε να προμηθευτείτε το πρόγραμμα! Περιλαμβάνει πλούσιο υλικό για την παράσταση, το θέατρο, τους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές. Επιπλέον, περιέχει τους δύο μονολόγους της παράστασης και ξεχωρίζει για την εξαιρετική του τυπογραφική επιμέλεια.
Η παράσταση «Σιωπηλές Κραυγές» είναι κάτι παραπάνω από μια θεατρική παράσταση. Είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στη λήθη, μια υπενθύμιση του ανθρώπινου πόνου που παραμένει αθέατος. Είναι ένα έργο που δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματική ουδετερότητα. Σε καθηλώνει, σε συγκλονίζει, σε αλλάζει. Και ίσως, έστω και για λίγο, σε κάνει να αναλογιστείς τον πόνο του άλλου, εκείνον που συνήθως περνά απαρατήρητος, όπως μια σιωπηλή κραυγή μέσα στη βοή του κόσμου.