ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ

Τενεσί Ουίλιαμς

2ος χρόνος

Το Έργο των Δύο Χαρακτήρων, μετά από μια επιτυχημένη σεζόν, επανέρχεται για 2η χρονιά στο θέατρο Φούρνος.

«…τι θα ήμουν χωρίς τα σύμβολά μου;»

                                       Τενεσί Ουίλιαμς

Ο Φελίς και η Κλαιρ Ντεβότο είναι ηθοποιοί και αδέρφια. Όταν εγκαταλείπονται από το θίασό τους  σε ένα θέατρο μιας άγνωστης πόλης, ολομόναχοι και αντιμέτωποι με το κοινό που καταφτάνει, αποφασίζουν να παίξουν «Το Έργο των Δύο Χαρακτήρων», ένα έργο του Φελίς, το οποίο φαίνεται να περιλαμβάνει πολλά στοιχεία από την προσωπική τους ζωή. Γεγονότα, αναμνήσεις και τραύματα ζωντανεύουν στη σκηνή από τα δύο αδέρφια. Το θέατρο αποτελεί θεμελιώδη συνθήκη ύπαρξης γι’ αυτούς, το μόνο μέσο αυτοπροσδιορισμού που διαθέτουν. Παίζουν τη ζωή τους, τη δραματοποιούν για να την καταλάβουν, αυτοσχεδιάζουν πάνω στη μνήμη, δημιουργούν τη δική τους ιστορία και αγωνίζονται να ορίσουν την ταυτότητά τους, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το σκληρό παρελθόν μέσω του θεάτρου, να μεταμορφώσουν το τραύμα σε τέχνη και μέσω της τέχνης να λυτρωθούν.

Το Έργο των Δύο Χαρακτήρων αποτελεί δημιουργία της ύστερης περιόδου του Τενεσί Ουίλιαμς, κατά την οποία, επηρεασμένος από συγγραφείς όπως ο Σάμουελ Μπέκετ και ο Χάρολντ Πίντερ, πειραματίστηκε με ένα νέο ύφος γραφής, και παρουσίασε έργα πολύ διαφορετικά από εκείνα που τον είχαν καθιερώσει ως έναν από τους σπουδαιότερους θεατρικούς συγγραφείς παγκοσμίως. Ο Ουίλιαμς το δούλευε για χρόνια, δημιουργώντας τρεις εκδοχές, που παρουσιάζουν αξιοσημείωτες διαφορές μεταξύ τους. Ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1967 στο Λονδίνο και το Σικάγο ως The Two-Character Play· η δεύτερη εκδοχή με τίτλο Outcry παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη το 1971 και το 1973· η τρίτη με τίτλο και πάλι The Two-Character Play ανέβηκε το 1975. Αυτή η τελευταία εκδοχή ήταν που ο συγγραφέας επέλεξε να συμπεριλάβει στον 5^ο τόμο των έργων του, The Theatre of Tennessee Williams, και αυτή παρουσιάζεται στην παράσταση. Ο Ουίλιαμς πίστευε πως Το Έργο των Δύο Χαρακτήρων ήταν το αριστούργημά του και δήλωνε «βρίσκεται ιδιαίτερα κοντά στο μεδούλι της ύπαρξής μου, όπου κι αν βρίσκεται αυτή».