Του Δημήτρη Γαζιάδη | Είδος: Αισθηματική, Δραμεντί, Κομεντί, Μιούζικαλ, Σάτιρα | Έτος: 1930 | Διάρκεια: 1ω 32λ
Η υπόθεσή της εκτυλίσσεται στους δρόμους της Πλάκας, ανάμεσα σε αυλές, σκαλιά και λαϊκές γειτονιές της παλιάς Αθήνας – στα σημεία εκείνα που σήμερα φιλοξενείται ένα πολιτιστικό τοπόσημο, το Cine Paris. Πρόκειται για διασκευή της ομώνυμης οπερέτας των Νίκου Χατζηαποστόλου και Γιάννη Πρινέα (1921) και αποτελεί σταθμό στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Είναι η πρώτη "άδουσα και ηχητική" ελληνική ταινία, σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Γαζιάδη, που καταγράφει με μοναδικό τρόπο την ατμόσφαιρα της Αθήνας του Μεσοπολέμου. Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια ομάδα φτωχών νέων που ζουν σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας (στην Πλάκα), τους λεγόμενους «απάχηδες», και ακολουθεί τη ρομαντική περιπέτεια του Τάκη και της Ρίτας, οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. «Οι Απάχηδες» αναδεικνύουν το κοινωνικό χάσμα και επισημαίνουν με τρυφερότητα και χιούμορ τις κοινωνικές αντιθέσεις της εποχής.
Για πολλά χρόνια το θρυλικό φιλμ θεωρούνταν χαμένο. Μία κόπια του βρέθηκε μόλις το 2016 στην Ταινιοθήκη της Γαλλίας και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, η Ταινιοθήκη της Ελλάδας ανέλαβε το απαιτητικό έργο της αποκατάστασης, το οποίο και θα παρουσιαστεί στο κοινό του Cine Paris.
Ενενήντα πέντε χρόνια μετά, οι «απάχηδες» επιστρέφουν στην Πλάκα – όχι πια ως περιθωριακές φιγούρες του Μεσοπολέμου, αλλά ως σύμβολα ενός αστικού ρομαντισμού, μιας εποχής που χάθηκε αλλά παραμένει ζωντανή μέσα από την τέχνη.