Καλοκαίρι 2025
Σοφοκλή ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Μια ελεγεία εξέγερσης
Σκηνοθεσία Θέμης Μουμουλίδης

O Θέμης Μουμουλίδης επιστρέφει για τρίτη φορά στην Αντιγόνη, την
κορυφαία τραγωδία του Σοφοκλή, και σε μια από τις
συναρπαστικότερες ηρωίδες στην ιστορία της δυτικής δραματουργίας.
Μαζί του ένα σύνολο εξαιρετικών ηθοποιών με την Λένα
Παπαληγούρα στον ρόλο της Αντιγόνης και τον Μελέτη Ηλία στον
ρόλο του Κρέοντα.
Η πρεμιέρα θα πραγματοποιηθεί στις 28 Ιουνίου στο Θέατρο Αρχαίων Κλεωνών και
θα ακολουθήσει περιοδεία σε επιλεγμένους χώρους στην Αττική και την
περιφέρεια.
Ο πόλεμος τελείωσε. Οι νεκροί περισυλλέγονται κάτω από το σκληρό φως των
προβολέων. Το πεδίο της μάχης μεταφέρεται στα γυαλισμένα γραφεία των
σύγχρονων κέντρων λήψης αποφάσεων. Ο σκληρός, ενισχυμένος ήχος του σήμερα
και η εύθραυστη ανάσα της ζωντανής φωνής, τα ατσαλάκωτα κοστούμια και τα
ράκη, τα μηχανοποιημένα και τα βεβηλωμένα σώματα συνθέτουν έναν κόσμο όπου
οι συγκρούσεις οξύνονται και οι αντιθέσεις βαθαίνουν.

Η δική μας Αντιγόνη…
Να μην ενδώσει. Αυτός είναι ο δικός της νόμος.
Η διεκδίκηση του τελετουργικού της κηδείας γίνεται η μηχανή αποκάλυψης της
σχέσης της εξουσίας με τον θάνατο: η ηχηρή καταγγελία του ολοκληρωτισμού, που
σφετερίζεται την εξουσία για να ασκήσει κάθε δικαίωμα επί της ανθρώπινης
υπόστασης, έως και μετά θάνατον. Μια εξουσία που πατάσσει κάθε έννοια
ανθρωπινότητας, παράγει και αναπαράγει την υποταγή ως μέτρο της
κανονικότητας.
Ο Κρέων εκφράζει το τυφλό ένστικτο μιας γυμνής ζωής με ωμούς βιολογικούς
όρους. Θέλει να επεκτείνει την εξουσία του σε κάθε πτυχή της ελεύθερης
έκφρασης, ακόμη και στην πιο δειλή - ανομολόγητη επιθυμία της.

Ο Κρέων είναι ο προάγγελος της βιοπολιτικής του σήμερα: ενός βίου αβίωτου, όπου
οι άνθρωποι είναι οι τελευταίοι που μαθαίνουν τον θάνατό τους όχι αναγκαστικά
ως βιολογικά, αλλά ως ψυχικά, πολιτικά και κοινωνικά πρόσωπα.
Με την Αντιγόνη τα πεδία συγκρούσεων τίθενται σε αμφισβήτηση: σωστό-λάθος,
ζωή-θάνατος, άνδρας-γυναίκα, φως-σκοτάδι, αυθεντικότητα-συμβιβασμός, νόμος-
δίκαιο, παράβαση-υποταγή.
Η Αντιγόνη γνωρίζει την θνητότητά της, αλλά αποφασίζει το πότε και το πώς του
θανάτου της. Αναδιατυπώνει κάθε σύγκρουση γιατί μόνο έτσι στρέφει ακόμη και
τον θάνατο υπέρ της ζωής. Αγκαλιάζοντας τον θάνατο διεκδικεί τη ζωή. Μια ζωή
άξια να βιωθεί. Έτσι, ακόμη και αν οδηγείται τελικά στον θάνατο και ο Κρέων επιζεί,
στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν συνεχή θάνατο του Κρέοντα και για ένα
άνοιγμα της Αντιγόνης προς το μέλλον.
Στη σύγχρονη ζωή, η Αντιγόνη είναι παρούσα στα hot spots που στοιβάζουν, στις
δομές που φυλάσσουν, στα σύνορα που ηλεκτροφορούν, στις θάλασσες που
πνίγουν. Είναι παρούσα στα διαρκώς επεκτεινόμενα στρατόπεδα-τάφους ζώντων,
στις φυσικές και εικονικές εκδοχές αλλεπάλληλων επιστρώσεων εγκλεισμών, στα
παιχνίδια της βιοπολιτικής, στις έδρες και τις ενέδρες του θανάτου.
Το ΟΧΙ της Αντιγόνης ορθώνεται ως η απόλυτη κατάφαση.