Γιατί η Μαρία ονειρεύεται κάθε βράδυ στον ύπνο της μια μαύρη κατσίκα; Γιατί η Κάτια
μένει στο «γυναικείο» block; Γιατί η Γιάνι απαγορεύεται να βγει από το στούντιό της; Ποια
είναι η πραγματική ταυτότητα της Θανάσιας; Τι κρύβει κάτω από τα ρούχα της η Νέλλυ; Τι
λένε οι γυναίκες όταν είναι μόνες τους; Πέντε εντελώς διαφορετικές νέες γυναίκες
συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα, η κάθε μια αποζητώντας κάτι διαφορετικό. Με αφορμή τα
γενέθλια της Μαρίας, οι ιστορίες τους ξεδιπλώνονται και συμπλέκονται σε ένα πάρτι με πολύ
χιούμορ, μουσική, χορό αλλά και έντονες δραματικές εναλλαγές, ακραίες συγκρούσεις και
πολλή συγκίνηση.
Η Ειρήνη Φαναριώτη, που κέρδισε το κοινό με την πρώτη της προσωπική δουλειά την
περασμένη σεζόν ("Nina / where are you my de@r?") επανέρχεται ως συγγραφέας και
σκηνοθέτης, αυτή τη φορά στη σκηνή του Studio του Θεάτρου Αργώ. Το «Στην κορυφή του
κόσμου, εκεί να με πας» είναι μία σύγχρονη κωμωδία για τη γυναικεία εμπειρία και τις
προκλήσεις της. Η Φαναριώτη σκιαγραφεί με τρυφερότητα, προσοχή και θάρρος πέντε
γυναικείους χαρακτήρες με τα μυστικά τους, που προσπαθούν να επιβιώσουν όσο καλύτερα
μπορούν, μέσα σε έναν κόσμο σκληρό, ανταγωνιστικό και απειλητικό. Η συνάντησή τους
εκτυλίσσεται σε ένα πολύχρωμο σύμπαν, με έντονους ρυθμούς, σε μία παράλληλη
πραγματικότητα ή ίσως ένα κοντινό μέλλον, όπου οι άνθρωποι καταγράφονται στα μητρώα
του ΜΑΖΙ και του ΜΟΝΟΙ. Οι δύο αυτοί κόσμοι απαγορεύεται δια νόμου να έρθουν σε επαφή.
Το έργο μιλά για όλες τις σύγχρονες γυναίκες, που προσπαθούν να αποδεχθούν τους
εαυτούς και τις αλήθειες τους για να προχωρήσουν μπροστά μέσα σε ένα περιβάλλον που τις
ανταγωνίζεται εκ προοιμίου. Κάθε μια από τις πέντε ηρωίδες μπορεί να είναι για την άλλη
αγενής, τοξική, ακραία επιθετική και βίαιη, αλλά ταυτόχρονα, όσα τα μυστικά τους
ξετυλίγονται, αποκαλύπτεται η τρυφερή και υποστηρικτική τους φύση. Κάθε μια από αυτές
αντιμετωπίζει καταστάσεις που αφορούν διαχρονικά τις γυναίκες: την καριέρα, τη μητρότητα,
την καθημερινή βία, τον σεξισμό, την ψυχική ασθένεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τα
αυστηρά κοινωνικά πρότυπα, την διαρκή διεκδίκηση της ταυτότητάς της. Κι ενώ όλες
πληρώνουν το αντίστοιχο τίμημα των αποφάσεών τους για να «χωρέσουν» στην κοινωνία, σε
μια τολμηρή αλληγορία, καμία δεν μπορεί να βρει τη σωστή «συνταγή». Στο τέλος του έργου
όλες καταδιώκονται ως παράνομες, εκτός νόμου και αποδεκτών ορίων.