Αόρατοι από τους πάντες, εκτός απ’ τα παιδιά, οι άγγελοι Νταμιέλ και Κασιέλ πετούν στον ουρανό του διχασμένου και ασπρόμαυρου Βερολίνου, ακούγοντας τις σκέψεις των κατοίκων του. Όταν ο Νταμιέλ βλέπει τη Μάριον, ακροβάτισσα σε τσίρκο, την ερωτεύεται και αποφασίζει να γίνει θνητός για να την κατακτήσει. Η συνάντησή τους γίνεται σ΄ ένα μπαρ στην διάρκεια μιας συναυλίας του Νικ Κέιβ...

«Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσα να έχω γυρίσει αυτή την ταινία παρά μόνο στο Βερολίνο», λέει ο σκηνοθέτης. Επιστροφή γεωγραφική και ψυχική στην Γερμανία και στην ιστορία της. Το Βερολίνο είναι η μόνη πόλη που κουβαλά ακόμα πάνω στο σώμα της τις ανεπούλωτες πληγές του πολέμου και φυσικά την αποτρόπαια ουλή του τείχους... Είναι εμφανείς οι φωτογραφικές αναφορές στους μεγάλους δασκάλους του γερμανικού φωτός: Λανγκ και Μουρνάου. Το ασπρόμαυρο εξπρεσιονιστικό Βερολίνο που βλέπουμε στην ταινία έχει διττή υπόσταση: το ένα μέρος του, βουτηγμένο στον μαγικό ρεαλισμό του 76χρονου διευθυντή φωτογραφίας Ανρί Αλεκάν και το άλλο κρυμμένο πίσω από το τείχος. Οι άγγελοι μπορούν να το διαπερνούν, η άλλη πλευρά όμως παραμένει αθέατη. Η επιστροφή είναι και πάλι μια περιπλάνηση στο διχασμένο τοπίο μιας πόλης όπου «δεν μπορείς να χαθείς γιατί υπάρχει το τείχος»… Η πόλη («ο σταθμός όπου σταματούν όλοι οι σταθμοί»), εκ των πραγμάτων βρίσκεται αλλού και ως γνωστόν εκεί συχνάζουν οι άγγελοι. Μονάχα στο μισό ουρανό μιας διχοτομημένης πόλης, σε μιαν άλλη χώρα, θα μπορούσαν να πετούν οι άγγελοι του Ρίλκε. Στα Φτερά του έρωτα, το τείχος είναι το αξεπέραστο όριο των εικόνων και του λόγου: κάποια στιγμή που είχα κολλήσει με το σενάριο επικαλέστηκα τον αρχάγγελό μου Πέτερ Χάντκε. Οι πολύ όμορφοι και ποιητικοί διάλογοι που έγραψε έμοιαζαν με μετεωρίτες που έπεσαν από τον ουρανό... Αν το όνειρο είναι το πεδίο παρέμβασης των αγγέλων στην ζωή των ανθρώπων, ο τόπος της πραγματικής συνάντησης, η δίοδος μέσα από την οποία διαβαίνει ο άγγελος για να κόψει το φρούτο του έρωτα, είναι προϊόν μιας «κακής σποράς». Οι περιπλανήσεις του Βέντερς δεν συνοδεύονται απλώς, αλλά και ορίζονται από τις μουσικές του αναζητήσεις και επιλογές στον χώρο της ροκ μουσικής. Από τους Kινκς, τον Τσακ Μπέρι, τον Βαν Μόρισον, τους Ρόλλινγκ Στόουνς και τόσους άλλους...στην νευρωτική, σκοτεινή και αγχώδη μουσική του Nικ Κέιβ (και των Bad Seeds), που κάνει ένα ονειρώδες πέρασμα στην ταινία, ερμηνεύοντας σπαραχτικά το «From Her to Eternity». Το κακό πέρασμα βγάζει κατευθείαν στον διάδρομο απογείωσης…

(Απόσπασμα από το κείμενο για την ταινία που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Θωμά Λιναρά Κινηματογραφικά Δεινά - Από τον Βιμ Βέντερς στον Γιασουχίρο Όζου)