“…Μέσα σ΄ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,

μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι΄ αυτό ένα πάρτι σ΄ αυτό το δρόμο είναι  κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο…”

(M. Χατζιδάκις)

Αθήνα, 1900.

Γειτονιά.

Αυλές, ταράτσες, σκαλάκια, μπαλκόνια! Λόγια που πετάνε. Παράθυρα με μάτια. Σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο.

Γειτονιά σημαίνει μαζί; Η ακόμα και τότε, σε αυτές τις γειτονιές που μοιάζουν πια ιδεατές, λούφαζε η μοναξιά; Άραγε πόσο πολύ πονάει να νιώθεις τον Άλλον μακριά, αλλά αυτός ο Άλλος να μην είναι άγνωστος, να είναι ο γείτονάς σου, ο φίλος σου, ο αδερφός σου; Τότε, οι σιωπές γίνονται ακόμα πιο αβάσταχτες και η ανάγκη για σύνδεση γίνεται λύσσα.

Ένας θάνατος πέφτει σαν κεραυνός πάνω στη γειτονιά μας. Η αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου ενώνει τους γείτονες με μια τεράστια, ανακουφιστική, ακούσια σχεδόν απόλαυση. Όμως, το τραγικό συμβάν τούς φέρνει -παρεμπιπτόντως- ακόμα περισσότερο αντιμέτωπους με αυτό που τους καίει: αν ο θάνατος είναι το τέλος, άραγε έχουν τη δύναμη, τώρα που είναι ακόμα ζωντανοί, να βγουν από τον ασφαλή μοναχικό εαυτό, και να ανοίξουν προς τον Άλλον, να κουβαλήσουν αυτό το βάρος της ύπαρξης μαζί;