Θόδωρος Αγγελόπουλος, Ελλάδα, 1977, 149'

Την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1977, μια ομάδα κυνηγών βρίσκει στην περιοχή κοντά στη λίμνη των Ιωαννίνων το πτώμα ενός αντάρτη του Εμφυλίου μέσα στο χιόνι. Θα μεταφέρουν το σώμα του νεκρού άντρα στο ξενοδοχείο τους και εκεί θα βρεθούν υπόλογοι στο δικαστήριο της ιστορίας. Αν ένας άνθρωπος ήταν αρμόδιος να μιλήσει για τα φαντάσματα της ιστορίας, της πολιτικής, της ιδεολογίας, της επανάστασης και των προδομένων ονείρων, αυτός ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Στους Κυνηγούς, ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα της φιλμογραφίας του, θέτει αντιμέτωπα όλα αυτά τα φαντάσματα, καθιστώντας ξεκάθαρο ότι καταλληλότερο –λόγω της ίδιας του της φύσης– να αφηγηθεί τις συγκρούσεις τους είναι ένα άλλο φάντασμα: ο κινηματογράφος. Ίσως γιατί στον πυρήνα της ιστορίας, της πολιτικής, της ιδεολογίας, της επανάστασης, των ονείρων υπάρχουν κατά βάση εικόνες∙ εικόνες που στοιχειώνουν, μαγεύουν, υποτάσσουν, εμπνέουν, παρακινούν. Κι ο κινηματογράφος με αυτές φτιάχνει τον κόσμο του.

Theo Angelopoulos, Greece, 1977, 149'

On New Year’s Eve, 1977, a party of hunters – out in an area close by the Lake of Ioannina – find the body of a Greek Civil War partisan in the snow. They end up carrying the dead man’s body back to their hotel and, there, find themselves held to account by the courthouse of history. If anyone was qualified to talk about the ghosts of history, politics, and ideology, of revolution and of dreams betrayed, it was Theo Angelopoulos. In The Hunters, one of the most iconic works in his oeuvre, he sets all these ghosts up against one another, and in doing so makes clear that the figure best placed to give an account of their clashes – due to its very nature – is yet another ghost: that of cinema. Perhaps because at the heart of history, politics, and ideology, of revolution and of dreams primarily lie images – images that haunt, enchant, overpower, inspire, and spur on. And with such stuff, the world of cinema is made.