Χονγκ Σανγκ-Σου, Νότια Κορέα, 2023, 61 '

Το μινιμαλιστικό σινεμά του Χονγκ Σανγκ-Σού μοιάζει με νερό από την πηγή: είναι διαυγές, κελαρυστό, καθαρό, ζωτικό, ικανό να ξεδιψάσει τις βαθύτερες ανθρώπινες αγωνίες με ελαφράδα και φυσικότητα. Στην τελευταία του ταινία (29η στον αριθμό!), ο παραγωγικότατος δημιουργός αντλεί την έμπνευση και τη μεθοδολογία του από αυτό το στοιχείο της φύσης και στρέφεται στην αβίαστη αυτοαναφορικότητα, γνέθοντας μια ιστορία για μια κινηματογραφική πράξη που κυλά στην καθημερινή ζωή – και αντιστρόφως. Καθώς παρακολουθούμε ένα τριμελές κινηματογραφικό συνεργείο εν δράσει, σ’ ένα νησί που ακολουθεί τους δικούς του ρυθμούς όταν τελειώνει η τουριστική σεζόν, βιώνουμε τη δυναμική που αναπτύσσεται στους κόλπους ενός παθιασμένου εγχειρήματος με ουσιαστικό διακύβευμα και υιοθετούμε το βλέμμα του σκηνοθέτη στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα βλέμμα το οποίο προδίδει η βιολογία (έχει γίνει γνωστό πως ο Χονγκ-Σανγκ Σου χάνει την όρασή του καθώς περνούν τα χρόνια) μπορεί να παράγει εικόνες ολοένα πιο θολές και ακατέργαστες, αλλά γίνεται όλο και πιο διαπεραστικό, σαν τις σταγόνες που βρίσκουν τον δρόμο τους για να τρυπώσουν στις ρωγμές.

Hong Sang-soo, Republic of Korea (South Korea), 2023, 61 '

Hong Sang-Soo’s minimalist cinema feels like water from the spring: it is clear, gurgling, clean, and vital, lightly and effortlessly quenching the deepest human anxieties. In his latest film (his 29th feature!), the prolific filmmaker draws his inspiration and methodology from this natural element and turns to a genuine self-referential act, crafting a story about a cinematic praxis that flows into everyday life – and vice versa. As we watch a three-person film crew in action, on the natural set of an island that follows its own rhythm when the tourist season ends, we experience the dynamics developing within this passion project and the stakes it entails, while adopting the director’s gaze on human relationships. Biology necessarily affects this gaze (it is known that Hong-Sang Soo’s eyesight slowly deteriorates, yet the blurred and crude images produced become increasingly penetrating, like the drops that find their way to burrow into the cracks.