I, Soldier

Κεκέν Έργκουν, Τουρκία, 2006, 7'

Το πρώτο μέρος της σειράς βίντεο του Εργκούν, στην οποία καταπιάνεται με τις ελεγχόμενες από το κράτος τελετές εθνικών εορτών της Τουρκικής Δημοκρατίας. Τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά που προσδίδονται σε αυτές τις μεγάλης κλίμακας τελετές αναδεικνύονται μέσα από μια μη περιγραφική και σχεδόν ηδονοβλεπτική οπτική. Το Εγώ, ο στρατιώτης γυρίστηκε κατά την Εθνική Μέρα Νεολαίας και Αθλημάτων, ημέρα που σηματοδοτεί την έναρξη του πολέμου ανεξαρτησίας του τουρκικού λαού υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ εναντίον των Συμμαχικών Δυνάμεων το 1919. Η ετήσια τελετή που πραγματοποιείται στο μεγαλύτερο στάδιο κάθε πόλης περιλαμβάνει χορούς από μαθητές λυκείου, με τη χορογραφία τους να διαπνέεται από ένα διαχρονικό ύφος σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Κατά την τελευταία δεκαετία, δημοφιλή τραγούδια έχουν αντικαταστήσει τις συνήθεις στρατιωτικές παρελάσεις που συνόδευαν την εκάστοτε χορογραφία. Σε αυτό το βίντεο, ένα εθνικιστικό χιπ χοπ κομμάτι παίζεται κατά τη διάρκεια γυμναστικών επιδείξεων από τους μαθητές στρατιωτικής σχολής, επενδυμένο με ένα αυστηρό ποίημα από έναν υψηλόβαθμο στρατιώτη σχετικά με τις αρετές που διαθέτει ο κάθε στρατιώτης.

Köken Ergun, Türkiye, 2006, 7'

I, Soldier is the first part of Köken Ergun’s video series in which he deals with the state-controlled national day ceremonies of the Turkish Republic. The nationalistic attributes attached to these large-scale ceremonies are underlined in a non-descriptive and almost voyeuristic point of view. I, Soldier was shot at the National Day for Youth and Sports, the day that marks the start of the independence war of the Turkish people under the leadership of Mustafa Kemal Atatürk against the Allied powers back in 1919. The annual ceremony held at the biggest stadium of each city consists of figurative dances of high school students, choreographed in a timeless socialist-realist manner. In the last decade, popular songs have replaced the usual military marches, which accompanied the choreography. In this video, a nationalist hip-hop song is played during the gymnastic demonstrations of the military school students, backed by a stern poem of a high-ranking soldier about the virtues of The Soldier.

The Flag

Κεκέν Εργκούν, Τουρκία, 2007, 9'

Η σημαία αποτελεί το δεύτερο μέρος της σειράς βίντεο του Κεκέν Εργκούν για τις ελεγχόμενες από το κράτος τελετές εθνικών εορτών της Τουρκικής Δημοκρατίας. Γυρισμένο κατά τη διάρκεια της Ημέρας του Παιδιού την 23η Απριλίου, η οποία σηματοδοτεί την ίδρυση του νέου Τουρκικού κοινοβουλίου και την επίσημη κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1920, αυτό το split screen φιλμ καταγράφει μία πομπώδη πατριωτική επιτέλεση που σχεδιάστηκε από ηλικιωμένους για να εκτελεστεί από παιδιά. Με οικοδεσπότες τον Δήμαρχο και τον Κυβερνήτη της Κωνσταντινούπολης, καθώς και με τη συμμετοχή ενός υψηλόβαθμου στρατηγού, η τελετή περιλαμβάνει ποιήματα και όρκους που απαγγέλονται δυνατά από μαθητές δημοτικών σχολείων, με τον πατριωτισμό να μετατρέπεται σε έναν άτεγκτο εθνικισμό. Ένα από αυτά τα ποιήματα, «Η σημαία», απαγγέλεται με περίσσιο πάθος από ένα κορίτσι που ορκίζεται «να καταστρέψει τη φωλιά οποιουδήποτε πουλιού δεν χαιρετίζει καθώς πετά τη σημαία (της χώρας της)» και «να σκάψει τον τάφο οποιουδήποτε δεν αντικρύζει τη σημαία όπως (εκείνη)».

Köken Ergun, Türkiye, 2007, 9'

The Flag is the second part of Köken Ergun’s video series about the state-controlled national day ceremonies of the Turkish Republic. Shot during the April 23rd Children’s Day, which marks the establishment of the new Turkish Parliament, and the official demise of the Ottoman Empire back in 1920, this split-screen film documents a pompous patriotic performance devised by elders to be performed by children. Hosted by the mayor and governor of Istanbul, with the participation of a high ranking general, the ceremony features poems and oaths read out loud by primary schools’ students, while patriotism becomes a hard-lined nationalism. One of them; The Flag is recited passionately by a girl who vows to “destroy the nest of any bird who doesn’t salute [her country’s] flag in flight” and “dig the grave of anyone who doesn’t look at the flag the way [she does].”

Heroes

Κεκέν Εργκούν, Τουρκία, Αυστραλία, 2019, 88'

Κάθε χρόνο, πλήθη Τούρκων, Αυστραλών και Νεοζηλανδών τουριστών επισκέπτονται την Καλλίπολη της Τουρκίας για ένα σύγχρονο προσκύνημα. Αποτείουν φόρο τιμής στους στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στην Εκστρατεία της Καλλίπολης –μια από τις πιο αιματηρές συγκρούσεις του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου– η οποία θεωρείται ως καθοριστική στιγμή για την ίδρυση του Τουρκικού εθνικού κράτους, καθώς και η απαρχή της εθνικής συνείδησης στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Με έντονα συναισθήματα, περιφέρονται στα ιστορικά πεδία των μαχών, τους τάφους και τα πολεμικά μνημεία με τη βοήθεια ξεναγήσεων κατάλληλα προσαρμοσμένων σε κάθε κοινότητα. Στη διάρκεια δύο ετών, ο Εργκούν ακολούθησε διάφορες ξεναγήσεις στην Καλλίπολη, καταγράφοντας αποκλίνουσες πολεμικές αφηγήσεις όπως τις διηγήθηκαν διαφορετικοί ξεναγοί, τις συναισθηματικές αντιδράσεις του κοινού τους, συνεντεύξεις με συμμετέχοντες στις ξεναγήσεις και θεατρικά έργα πατριωτικού περιεχομένου οργανωμένα από το Τουρκικό κράτος. Το τελικό αποτέλεσμα προσφέρει μία σπάνια θεώρηση του πώς τα εθνικιστικά αισθήματα διατηρούνται εν ζωή μέσα από έναν «τουρισμό των μαρτυρίων».

Köken Ergun, Türkiye, Australia, 2019, 88'

Each year, crowds of Turkish, Australian, and New Zealander tourists travel to Gallipoli, Turkey for a modern-day pilgrimage. They honor their fallen soldiers who lost their lives in the Gallipoli/Çanakkale Campaign – one of the bloodiest conflicts of World War One – which is considered a defining moment in the establishment of the Turkish nation-state as well as the beginning of national consciousness in Australia and New Zealand. With heightened emotions, they move around the historical battlefields, graves, and war monuments with the help of guided tours tailored to each community. Over the course of two years, Köken Ergun joined various Gallipoli tours, recording divergent war narratives told by different tour guides, the emotional reactions of their audience, interviews with tour participants, and patriotic theatre plays organized by the Turkish state. The resulting film offers a rare insight into how nationalist emotions are kept alive through a ‘tourism of martyrdom’.