Νταμιάν Κοτσούρ, Πολωνία, 2022, 100'

Με φόντο μια μικρή επαρχιακή πόλη σε μια από τις πιο ξενοφοβικές χώρες της Ευρώπης, αντλώντας έμπνευση από ένα πραγματικό περιστατικό ρατσιστικής βίας και επιστρατεύοντας μη επαγγελματίες ηθοποιούς για να εκτονώσουν, άλλοτε βροντερά και άλλοτε υπόρρητα, την ορμή τους επί της οθόνης, η τελευταία ταινία μιας (ήδη αναγνωρίσιμης) νέας φωνής του πολωνικού σινεμά ξεκινά χαμηλότονα και οδηγείται σε μια δραματική κορύφωση σαν περίτεχνο συμφωνικό έργο. Με οδηγό μας έναν νέο ταλαντούχο πιανίστα που έχει καταφέρει να φύγει στη μεγάλη πόλη και να ακολουθήσει το κάλεσμά του, βουλιάζουμε σε έναν τόπο όπου παγώνει ο χρόνος και ριζώνει η ματαίωση, για να καταλήξουμε στο ταχυφαγείο που λειτουργούν μερικοί Άραβες μετανάστες και επισκέπτονται μερικοί θερμοκέφαλοι ντόπιοι. Θυμίζοντας το σινεμά του Γκας βαν Σαντ (χωρίς τη διάθεση καλλωπισμού), του Λάρι Κλαρκ (χωρίς τη γύμνια της εφηβικής ορμόνης) ή και του Σπάικ Λι (χωρίς το κέφι των «joint» του), αυτό το ανατριχιαστικό πορτρέτο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας μάς υπενθυμίζει πως το αυγό του φιδιού μπορεί όχι μόνο να εκκολάπτεται, αλλά και να μαγειρεύεται και να σερβίρεται στα πιο απρόσμενα στέκια της καθημερινής ζωής.

Damian Kocur, Poland, 2022, 100'

Set in a small provincial town in one of Europe’s most xenophobic countries, drawing inspiration from a real-life incident of racist violence and inviting non-professional actors to contribute their (furious or subtler) drive on screen, the latest film of an already recognizable new voice of Polish cinema starts on a low-key note and reaches a dramatic climax like an elaborate symphonic work. As we follow a young talented pianist who managed to escape to the big city and listen to his calling, we plunge into a place where time has frozen and frustration has grown roots, and end up in a kebab place run by some Arab immigrants and frequented by some hot-headed locals. Reminiscent of the cinema of Gus van Sant (without the grooming aesthetics), Larry Clark (saving the obsession with nudity and teenage hormones), or even Spike Lee (without the funkiness of his “joints”), this chilling portrait of modern Western society reminds that the serpent’s egg can not only be hatched but also cooked and served in the most unexpected corners of everyday life.