Κάρλος Κονσεϊσάου, Πορτογαλία, Γαλλία, Ανγκόλα, 2022, 120΄

Το 1974, μετά τον πολυετή εμφύλιο πόλεμο, οι Πορτογάλοι έποικοι και οι επόμενες γενιές εγκατέλειψαν την αποικία της Ανγκόλα, όπου ομάδες αυτονομιστών ξεκίνησαν να διεκδικούν τη γη τους. Καθώς μια νεαρή γυναίκα της φυλής ανακαλύπτει τον έρωτα και τον θάνατο μετά τη γνωριμία της μ’ έναν νεαρό Πορτογάλο στρατιώτη, μια ομάδα στρατιωτών που έχουν στρατοπεδεύσει μέσα σ’ ένα ατελείωτο τείχος, καλούνται να τραπούν σε φυγή όταν το παρελθόν ανασταίνεται για να διεκδικήσει την πολύ-αναμενόμενη δικαιοσύνη. Αντλώντας τον πρωτότυπο τίτλο της από την πρώτη στροφή του πορτογαλικού εθνικού ύμνου της Πορτογαλίας, αυτή η εκθαμβωτική και ασυμβίβαστη ταινία είναι ταυτόχρονα μια αμείλικτη σπουδή για την εποχή της αποικιοκρατίας και μια παραβολή για την ισοπέδωση του πολέμου, που κρύβει μια τεράστια ανατροπή. Αναμειγνύοντας πολλά κινηματογραφικά είδη και διαφορετικούς τόνους, αυτή η φαντασιακή κοινότητα σε κιαροσκούρο είναι μια ωδή στην ανδρική ομορφιά και τη θνητότητα, που μας παραπέμπει λοξά στο (σχεδόν μεταφυσικό) σινεμά του Πέδρου Κόστα.

Carlos Conceição, Portugal, France, Angola, 2022, 120΄

In 1974, after years of civil war, the Portuguese and their descendants fled the colony of Angola where independentist groups gradually claimed their territory back. While a tribal girl discovers love and death when her path crosses that of a young Portuguese soldier, a group of Portuguese soldiers barracked inside an infinite wall are called to escape once the past comes out of the grave to claim its long-awaited justice. Borrowing its original title from the lyrics of Portugal’s national anthem, this visually arresting and uncompromising film is at once a relentless study of colonialism and a parable of the devastation of warfare. Blending genres and tones, this imagi-nation in chiaroscuro is an ode to male beauty and mortality, vaguely alluding to the quasi-metaphysical cinema of Pedro Costa.