Αλεξάνταρ Πέτροβιτς, Γιουγκοσλαβία, 1963, 74΄

Αποκλίνοντας από τον ρεαλισμό που χαρακτηρίζει το γιουγκοσλαβικό σινεμά της δεκαετίας του ’60, ο Αλεξάνταρ Πέτροβιτς συνδέει την ατομικότητα των ανθρώπων με τις εσωτερικές τους συγκρούσεις, τον ερωτισμό και τον ποιητικό λόγο. Αυτή η προσωπική ταινία είναι ένας διαλογισμός με θέμα την απομόνωση που διακόπτεται από μια σύντομη συνάντηση μεταξύ μιας παντρεμένης γυναίκας που ζει μια ζωή δίχως εκπλήξεις και ενός φοιτητή που θα την κάνει να χαμογελάσει, έστω και για μια μέρα.

Aleksandar Petrović, Yugoslavia, 1963, 74΄

Far from the realism in style in Yugoslav films from the sixties, Alexander Petrovic connects people’s individuality to their psychological conflicts, eroticism, and poetic discourse. This intimate film is a meditation about solitude broken by a brief meeting between a married woman living an unexcited life. and a student, a man who is able to put a smile on her face again, at least for one day.