Longing for Light

Άλμπα Κρος Πελισέ, Ισπανία, 2023, 11'

Σε αυτή τη δήλωση αγάπης προς μια πόλη και τον λαό της μέσω του αναλογικού σινεμά, ο ήλιος γίνεται το πινέλο και η Βαρκελώνη γίνεται το κάδρο. Η Άλμπα Κρος Πελισέ φιλοτεχνεί το πορτρέτο της πόλης και του ανθρώπινου περιβάλλοντός της. Στη Βαρκελώνη γνώρισε για πρώτη φορά άλλες λεσβίες, εκεί βρήκε τον έρωτα και εκεί ζουν τα μέλη της οικογένειας που επέλεξε η ίδια. Τα κινηματογραφεί στα σπίτια και στους δρόμους, όπου οι ηλιαχτίδες φωτίζουν τους λιθόστρωτους δρόμους και τους τοίχους καθώς και τα πρόσωπα των ανθρώπων. Η ημερολογιακή αφήγησή της διανθίζεται με μεσότιτλους, τζαζ μουσική και τον γνώριμο, νοσταλγικό ήχο του φιλμ που τυλίγεται μέσα στην κάμερα. Ένα ταξίδι από την ιδιωτικότητα των κλειστών δωματίων ως τους δρόμους του Ραβάλ και το ηλιοβασίλεμα στον λόφο του Μοντζουίκ. Από την πόλη μέχρι την αστική φύση, τα φώτα και τις σκιές, τους ανθρώπους της πόλης και την ικανότητά τους να υπάρχουν. Υπενθυμίζει ότι το φως, το απαραίτητο στοιχείο του κινηματογράφου, είναι αυτό που μας επιτρέπει να νιώθουμε ζωντανοί και παρόντες όπως πραγματικά είμαστε.

Alba Cros Pellisé, Spain, 2023, 11'

In this analog cinematic declaration of love to a city and its people, the sun becomes a brush and Barcelona becomes a frame. Alba Cros Pellisé paints a portrait of the city and its human environment; besides, Barcelona is where she met other lesbian women for the first time, where she found lovers, and where the members of her chosen family live. She films them at their homes and on the streets, where sunlight illuminates the cobblestones and walls, as well as people’s faces. Her journal-style voice-over is put into motion through title cards, jazzy music, and the familiar, nostalgic sound of film running through the camera. A journey from the intimacy of the closed rooms to the streets of the Raval and the sunset on the mountain of Montjuïc. From the city to urban nature, the lights and shadows, its people, and their ability to be and exist. A reminder that light, the essential power of cinema, is what allows us to feel alive and present as we truly are.

Daphne was a torso ending in leaves

Κατρίνα Γκάλαχερ, Ιταλία, Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο, 2024, 14'

Μια παιχνιδιάρικη και διεισδυτική ωδή σε μια πρωταγωνίστρια της κλασικής μυθολογίας, τη Δάφνη. Εδώ, η πανέμορφη νύμφη, η οποία προκειμένου να ξεφύγει από έναν Θεό που την καταδίωκε μεταμορφώθηκε σε δέντρο, αποθεώνεται σαν ηρωίδα και κύρια της μοίρας της. Αυτό το κινηματογραφικό διαμάντι, γυρισμένο σε 16mm, αποτελεί πρωτίστως μια πλούσια κινηματογραφική εμπειρία, κατά την οποία εικόνες και ήχος εναρμονίζονται για να βυθιστεί ο θεατής στο καθηλωτικό σύμπαν της μυθολογίας και των θρύλων. Μια απτή δοκιμιακή ωδή, που σφύζει από ζωή, για μια ηρωίδα της ελληνικής μυθολογίας και ένας βαθυστόχαστος στοχασμός στην παρακαταθήκη της αρχαϊκής δενδρικής μεταμόρφωσης.

Catriona Gallagher, Italy, Greece, UK, 2024, 14'

Daphne was a torso ending in leaves is a playful and witty ode to a star of classical mythology: Daphne. Here, the beautiful nymph, who was metamorphosed into a tree to escape a stalking God, is celebrated as a heroine and master of her destiny. But this cinematic gem, shot on 16mm, is above all a rich filmic experience, in which images and sound are meticulously intertwined to immerse the spectator in a universe of myth and legend. A spritely and tactile essayistic ode to a heroine of Greek myth, and a profound reflection on the legacy of an ancient arboreal transformation.

Migrations we are

Λάουρα Μπάρι, Καναδάς, Γαλλία, 2024, 7'

Το «Migrations we are» είναι ένα κεφάλαιο σε μια σειρά από δώδεκα ποιητικά δοκίμια “SI-DODECALOG και είναι αφιερωμένο σε διαχρονικούς ήρωες. Αν οι ιστορίες των πόλεων μετατραπούν σε ιστορίες όλων, το μόνο μέσο να χτίσει κανείς τη ταυτότητά του παραμένει το φαντασιακό. Ως εκ τούτου, αποκαλύπτοντας τον κοινωνικό-πολιτιστικό της ιστό, μια καλλιτέχνιδα από την Αργεντινή και το Μοντρεάλ αντιδρά στη λαμπρότητα της εποχής της μέσω αυτών που ζωγραφίζει, καταγράφει και γράφει σε διαφορετικές γλώσσες. Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στον Pierre Allard, εικαστικό καλλιτέχνη, και την Marcelin François, συνοδό δικαιούχου.

Laura Bari, Canada, France, 2024, 7'

"Migrations we are" is one of the chapters in a series of twelve poetic essays, “SI-DODECALOG- dedicated to timeless heroes.
If the stories of the cities become those of everyone, the only way to build one's identity remains the imaginary. Therefore, revealing in filigree her socio-cultural fabric, an Argentinian-Montrealer artist reacts to the brilliance of her time through what she paints, films, and writes in different languages. This chapter is dedicated to Pierre Allard, visual artist, and Marcelin François, beneficiary attendant.

Time Takes a Cigarette

Άγια Κορέτσκι, Πορτογαλία, 2023, 33'

Στο μεταίχμιο της δεκαετίας του '70 και των αρχών της δεκαετίας του '80 στην πόλη του Πόρτο στην Πορτογαλία, άρχισαν να ξεφυτρώνουν συναυλίες από ροκ και πανκ συγκροτήματα. Λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα, στις 25 Απριλίου 1974 ήρθε το τέλος της μακροβιότερης δικτατορίας στην Ευρώπη και σκόρπισαν άνεμοι πολιτικής και δημιουργικής ελευθερίας. Μέσα από μια αλληλουχία συναρπαστικών ταμπλό βιβάν, τα οποία αναπαριστούν φωτογραφίες μιας μάλλον νοσταλγικής εποχής, αλλά αντλώντας ενέργεια από τα σημερινά αγνά νιάτα, η ταινία μοιράζεται μερικές από τις πιο εκκωφαντικές αφηγήσεις εκείνης της τρελής εποχής, οι οποίες δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στ' αυτιά μας.

Aya Koretzky, Portugal, 2023, 33'

In the late 70s and early 80s in the city of Porto, concerts by Rock and Punk bands began to appear. April 25, 1974, which put an end to the longest dictatorship in Europe, brought political and creative freedom. Through a series of tableaux vivants based on photos from an era covered with a nostalgic aura, but employing contemporary mannequins, the film revives some loud narrations of those crazy times, which failed to reach our ears.