Άνε-Μάρτα Τάμνες Χάνσγκορ, Νορβηγία, 2024, 73'

Η ψυχιατρική οδύσσεια της σκηνοθέτριας από τη Νορβηγία, που από την ηλικία των 15 άρχισε να λαμβάνει τη μια διάγνωση μετά την άλλη, όπως την έχει καταγράψει η ίδια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει τον εαυτό της, παρότι ήταν επί μονίμου βάσεως βομβαρδισμένη με κάθε λογής ψυχοφάρμακα. Ό,τι ανασυνθέτει στο Διαγνοησία ωστόσο η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός είναι πολλά περισσότερα από ένα αυτο-πορτρέτο θρυμματισμένο από την ταμπελοποίηση και το στίγμα της διάγνωσης: μια αναστοχαστική ματιά που ξεχειλίζει θάρρος και ευρηματικότητα, ένας ύμνος στην ευαλωτότητα και στις προκλήσεις που βιώνει κάθε άτομο που καταλήγει εγκλωβισμένο στον φαύλο κύκλο του ιατροκεντρικού μοντέλου της ψυχιατρικής υποστήριξης. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως γνήσια παρήγορη σκέψη πως, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το σινεμά δεν πρόκειται να σώσει τον κόσμο, τουλάχιστον έχει την σπάνια και πολύτιμη δύναμη της (αυτο)θεραπείας.

Ane-Martha Tamnes Hansgård, Norway, 2024, 73'

The odyssey of Norwegian Ane-Martha Tamnes Hansgård who, at the age of 15, started getting diagnosed with one mental disorder after the other, as she herself has recorded it in a desperate attempt to embark on a self-discovery journey, despite being bombarded with all sorts of psychotropic drugs on a permanent basis. But what the emerging filmmaker recomposes in Diagnonsense transcends the boundaries of a fragmented self-portrait, shattered by labels and the stigma of a mental disease diagnosis; it’s a reflective gaze, overflowing with courage and ingeniousness into the fragility and the challenges experienced by each person who ends up imprisoned in the vicious circle of psychiatry’s medical model of care. At the same time, it serves as a reassurance that, even if we accept cinema will not save the world, at least it has the rare and invaluable power to (self)heal.