10 Years Athens Pride

Μαρία Κατσικαδάκου (aka Maria Cyber), Ελλάδα, 2014, 6'

«2014, που ήταν 10 χρόνια Athens Pride, πήρα μια κάμερα και ρώταγα διάφορους γνωστούς του χώρου αν πιστεύουν ότι έχει αλλάξει κάτι. Οι γνώμες διίστανται, με τελευταία τη γνώμη του Ζακ, που είχε δίκιο!», λέει η επιδραστική δημιουργός για την πρώτη της κινηματογραφική απόπειρα. «Νομίζω ότι αλλάζουνε τα πράγματα, καλυτερεύουνε. Χειροτερεύουνε κιόλας ταυτόχρονα, ένα περίεργο πράγμα. Υπάρχει μια άνοδος και των ανθρώπων που είναι πολύ κατά [των ΛΟΑΤΚΙ+] και αυτών που είναι υπέρ… Να δούμε ποιος θα κερδίσει στο τέλος – εμείς!» έλεγε με χάρη ο Ζακ στην κάμερα της Μαρίας, με την οποία διατηρούσαν και φιλική σχέση τρία χρόνια πριν από την άγρια δολοφονία του.

Maria Katsikadakou (aka Maria Cyber), Greece, 2014, 6'

“In 2014, on the tenth anniversary of Athens Pride, I grabbed a camera and asked the thoughts of different people in the community: was there any change? Opinion was divided, but the opinion that came last was that of Zak Kostopoulos – who was right!”: these are the words of the influential figure Maria Cyber, as she looks back at her first attempt in filmmaking. “I think things are changing, getting better. They’re also getting worse at the same time, strangely enough. There’s an increase in people who are very anti [-LGBTQI+] and those who are pro… Let’s see who’ll win in the end – we will!” Zak charmingly said to the camera held by Maria, with whom he had a friendly relationship, three years before his brutal murder.

On This Wondrous Sea

Καλλιόπη Λεγάκη, Ελλάδα, 2022, 18'

Πώς μπορεί μια γυναίκα που βιώνει τον πόνο να έχει τη δύναμη να προκαλεί και να διεκδικεί τη θέση της στην κοινωνία; Η Μαρία Cyber, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, το καταφέρνει δίνοντας καθημερινά έναν αγώνα για το δικαίωμα της διαφορετικότητας.

Kalliopi Legaki, Greece, 2022, 18'

How can a woman who experiences pain have the strength to provoke and fight for her place in society? Maria Cyber, a member of the LGBTQI+ community, succeeds in that, through her everyday fight for the right to diversity.

Dykes, Camera, Action!

Καρολάιν Μπέρλερ, ΗΠΑ, 2018, 58'

Οι λεσβίες δεν είχαν πάντοτε την δυνατότητα να βλέπουν τον εαυτό τους στη μεγάλη οθόνη. Αλλά μεταξύ της εξέγερσης του Στόουνγουολ, του γυναικείου κινήματος και του πειραματικού σινεμά του ’70, έχτισαν ορατότητα και μεταμόρφωσαν την κοινωνική αντίληψη για την queer ταυτότητα. Σκηνοθέτριες όπως οι Μπάρμπαρα Χάμερ, Σου Φρίντριχ, Ρόουζ Τρότσε, Σέριλ Ντουνιέ, Γιορούμπα Ρίτσεν, Ντεζιρέ Ακαβάν, Βίκι Ντου, αλλά και κριτικοί κινηματογράφου όπως οι Ρούμπι Ριτς, Τζένι Όλσον και άλλ@, μοιράζονται συγκινητικές και συχνά ξεκαρδιστικές ιστορίες από τη ζωή τους και συζητούν για το πώς έχουν εκφράσει την queer ταυτότητά τους μέσα από τον κινηματογράφο. Ο ακτιβισμός που γεννήθηκε από την κρίση του AIDS και τη ζωογόνο ανάγκη για ορατότητα, αποτελεί ένα ακόμη κομμάτι του παζλ με ζωτική σημασία. Η ταινία διερευνά τις απαρχές του θεσμού του λεσβιακού pride. Στην πρώτη από αυτές τις παρελάσεις, πολλές από τις σκηνοθέτριες συμμετείχαν ή ήταν υπεύθυνες για τη διοργάνωση. Το pride, όπως και αυτή η ταινία, αφορούσε την ανάγκη για χώρους αφιερωμένους αποκλειστικά στις queer γυναίκες και τις λεσβίες, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να παραγκωνιστούν από τη λάμψη των γκέι ανδρών. Μια ουσιαστική ματιά σε μια περασμένη εποχή που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί.

Caroline Berler, USA, 2018, 58'

Lesbians didn’t always get to see themselves on screen. But between Stonewall, the feminist movement, and the experimental cinema of the 1970s, they built visibility, and transformed the social imagination about queerness. Filmmakers Barbara Hammer, Su Friedrich, Rose Troche, Cheryl Dunye, Yoruba Richen, Desiree Akhavan, Vicky Du, film critic Ruby Rich, Jenni Olson, and others share moving and often hilarious stories from their lives and discuss how they've expressed queer identity through film. Activism, born from the AIDS crisis and the life-affirming need for visibility, is another vital piece of the puzzle. The film explores the beginnings of the dyke march, the first of which many of the filmmakers attended or organized. Like this film, it spoke to the need for spaces dedicated solely to queer women and dykes, lest they risk fading into the background up against the glorious glow of gay men. An essential view of a bygone era that should never be forgotten.