Λουσιάν Καστέν-Τέιλορ, Βερενά Παραβέλ, ΗΠΑ, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, 2012, 87'

Επιβιβάζοντάς μας σ’ ένα τεράστιο αλιευτικό σκάφος, το οποίο αποπλέει απ’ το Νιου Μπέντφορντ της Μασαχουσέτης για την εβδομαδιαία αποστολή του, το ήδη κλασικό αυτό ντοκιμαντέρ της Βερενά Παραβέλ και του Λουσιάν Καστέν-Τέιλορ κατορθώνει το αδύνατο: Όχι μόνο μας επιτρέπει να δούμε το θέαμα αλλά επίσης σχεδόν μας ενσωματώνει σε αυτό, μετατρέποντας την ταινία σε αληθινή εμπειρία– με την όσο πιο κυριολεκτική έννοια του όρου γίνεται. Στα 87 λεπτά της διάρκειάς του το Λεβιάθαν (με τις εντελώς ανοίκειες γωνίες λήψης του, τη ριζοσπαστική χρήση του ήχου, την απουσία διαλόγων) μοιάζει με επιστροφή στην αρχέγονη, προπολιτισμική εμπειρία, πριν από την έλευση του λόγου, πριν από την εμφάνιση του υποκειμένου στον κόσμο. Εκατοντάδες ψάρια που τεμαχίζονται, σμήνη πουλιών που πετούν πάνω από ταραγμένα κύματα, απόκοσμες φωνές της ίδιας της θάλασσας, μέταλλα που βογκούν κι ανθρώπινα σώματα που επαναλαμβάνουν μηχανικές κινήσεις γίνονται εδώ τα βασικά μουσικά όργανα μιας επιβλητικής συμφωνίας εικόνων, δονήσεων και ανεξιχνίαστων αισθημάτων. Σινεμά απόλυτης υλικότητας και μεταφυσικό συνάμα.

Lucien Castaing-Taylor, Verena Paravel, USA, France, United Kingdom, 2012, 87'

Taking us aboard a huge trawler setting sail from New Bedford, Massachusetts, for a week-long fishing expedition, this documentary by Véréna Paravel and Lucien Castaing-Taylor — already a classic — achieves the impossible: allowing us not just to watch but also to become embedded in the scene, transforming the film into a genuine experience in the most literal sense of the word possible. Throughout its 87-minute runtime, Leviathan (with its utterly unfamiliar shooting angles, radical use of sound, and lack of dialogue) feels like a return to primal, pre-civilizational experience before the emergence of speech, before the appearance of subjective entities in the world. Here, hundreds of fish being chopped to bits, flocks of birds flying over roiling waves, otherworldly cries of the sea itself, groaning pieces of metal, and human bodies repeating the same mechanical motions over and over are made the core musical instruments of an imposing symphony comprising images, resonances, and inscrutable emotions. Cinema that is both absolutely physical and spiritual at once.