Η σκηνοθέτις ακολουθεί ένα τάγμα του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία. Ένας από τους στρατιώτες τη ρωτά σχετικά με το υλικό που γυρίζει κι ένας άλλος απαντά αυτόματα πως κινηματογραφεί την αλήθεια, όχι αυτή που δείχνουν οι ειδήσεις αλλά τη δική τους αλήθεια. Κι αυτή η αλήθεια, γυρισμένη με απόλυτο αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πρωταγωνιστές, δεν αφορά ούτε αυτούς που θέλουν να βλέπουν τους στρατιώτες σαν αιμοσταγείς εγκληματίες πολέμου, ούτε όσους θέλουν να τους βλέπουν σαν εθνικούς ήρωες. Μια ριψοκίνδυνη, μα ψύχραιμη, καταγραφή μιας ομάδας ανθρώπων που αγωνιούν να υπάρξουν μέσα στη ματαιότητα ενός ακόμη πολέμου. Στον ιδανικό κόσμο, θα μπορούσε να φέρει τις δύο πλευρές πιο κοντά. Στον τρέχοντα είναι καταδικασμένο να προκαλέσει αντιδράσεις ανάλογες με την αλήθεια που ευαγγελίζεται.