The First Bridge

Λάιλα Πακαλνίνα, Λετονία, 2020, 12΄

Η γέφυρα Κράσλαβα ήταν η πρώτη γέφυρα που χτίστηκε πάνω από τον ποταμό Νταουγκάβα στη Λετονία – μια πύλη της Λευκορωσίας στη γείτονα χώρα, μια στρατηγικά χτισμένη και ιστορικά σπουδαία κατασκευή. Το αναλυτικό αυτό ντοκιμαντέρ, το οποίο αναπτύσσεται μέσα από μια σειρά υπαινικτικών, ασπρόμαυρων, στατικών πλάνων και ήχων, μας φέρνει κοντά στη ζωή της γέφυρας, με όλη της τη βαρύτητα και την ελαφρότητα, επιλέγοντας διαφορετικές οπτικές γωνίες: μέσα από το ποτάμι που κυλάει από κάτω της αβίαστα, παρατηρούμε την ατελείωτη κίνηση των αυτοκινήτων και των πεζών που περπατούν ανάμεσα σε δύο όχθες, αλλά και το κάλεσμα της φύσης που συνορεύει με τα δημιουργήματα του ανθρώπινου πολιτισμού, για τον οποίο δεν αποτελεί τίποτα παρά ένα συμβολικό φόντο. Μια ταινία με θέμα τα σύνορα, τα εμπόδια, τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη και να δούμε τι συμβαίνει εκεί, αλλά και μια ταινία για τον χρόνο, η οποία γυρίστηκε με υπολείμματα ενός φιλμ 35 χιλιοστών είκοσι ενός χρόνων.

Laila Pakalnina, Latvia, 2020, 12΄

Krāslava bridge was the first bridge built over the Daugava River in the territory of Latvia – a gate of Belarus to the neighboring country, a strategically built and historically significant construction. This analytical documentary, immortalized in a series of suggestive, black-and-white, static shots and sounds, brings us closer to the life of the bridge in all its heaviness and lightness from various angles: through the eternally flowing river it arches over, we witness the endless movement of car traffic and pedestrians walking between two river banks as well as the call of the wild within close proximity to the manifestations of human civilization, for which it serves as a symbolic backdrop. Α film about frontiers, barriers, the ways to cross over and see what goes on, on the other side, but also a film about time, as it was shot on the leftovers of a 21-year-old 35mm negative.

Hello, Horse!

Λάιλα Πακάλνινα, Λετονία, 2017, 24΄

Μια ταινία για όλα αυτά που αλλάζουν ενώ παραμένουν ίδια. Ή, μάλλον, για όλα αυτά που παραμένουν τα ίδια ενώ αλλάζουν. Κατόπιν πρόσκλησης των κατοίκων της περιοχής, η Πακαλνίνα κινηματογραφεί «αυτόν τον φρικτό δρόμο», όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι. Πρόκειται για έναν φαινομενικά συνηθισμένος λετονικός επαρχιακός δρόμος, ο οποίος όμως συμπυκνώνει στο τοπίο του ένα μεγάλο μέρος του κυρίαρχου εθνικού φρονήματος. Υπόκωφα πλην φοβερά υποβλητική, αυτή η παρακαταθήκη σκιαγραφεί την ψυχή μιας εκστατικής χώρας.

Laila Pakalnina, Latvia, 2017, 24΄

A film about everything changing while remaining the same. Or rather – everything remaining the same while changing. This is a seemingly ordinary Latvian country road, but one that contains in its landscape much of the dominant national sentiment. Silent and powerfully evocative, this visual testament speaks to us of the soul of a country in a trance.

Spoon

Λάιλα Πακαλνίνα, Λετονία, Λιθουανία, Νορβηγία, 2019, 65΄

Το πλαστικό κουτάλι, αυτό το ύπουλο κατασκεύασμα, είχε κατορθώσει ως τώρα να περάσει απαρατήρητο. Μέχρι τη στιγμή που διασταυρώθηκε με την πύρινη ματιά αυτού του σιωπηλού και πνευματώδους ντοκιμαντέρ με την εκθαμβωτική ασπρόμαυρη παλέτα, το οποίο έφερε στο φως ένα εξωφρενικό παράδοξο. Ας απολαύσουμε, λοιπόν, μαζί τα πέντε στάδια του ανθρώπινου παραλογισμού. Εξάγουμε πετρέλαιο από τα βάθη της Γης, το επεξεργαζόμαστε, το μετατρέπουμε αρχικά σε πλαστικό κι έπειτα σε κουτάλι και στο τέλος τροφοδοτούμε όλους τους χώρους εστίασης με αυτά τα μαγευτικά προϊόντα: τα οποία, με τη σειρά τους, διαγράφουν μια ένδοξη και γεμάτη νόημα διαδρομή δέκα λεπτών, προτού καταλήξουν στα σκουπίδια. Πλάκα δεν έχει;

Laila Pakalnina, Latvia, Lithuania, Norway, 2019, 65΄

Plastic spoons were able to pull the wool over our eyes until this wordless and witty documentary of distinct black-and-white cast its piercing glance at a phenomenal paradox. Let’s sit back and record the five stages of humanity’s absurdity. We extract petroleum from the depths of the planet, refine it, turn it into plastic, then transport the plastic to another factory where it takes on the form of a spoon, we go on to ship the spoons to all kinds of eating establishments, where the spoon’s meaningful and glorious life lasts a mere ten minutes or so before being thrown away. Nice, isn’t it?