Για τον Fisher, η έννοια που καταφέρνει να συλλάβει αυτήν την ευρέως διαδεδομένη αίσθηση - δηλαδή ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο είναι το μόνο βιώσιμο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, αλλά και ότι είναι πλέον αδύνατον να φανταστεί κανείς μια εναλλακτική πραγματικότητα προς αυτόν - είναι ο καπιταλιστικός ρεαλισμός. Κατά τον Fisher, το Children of Men του Alfonso Cuaron, είναι ακριβώς εκείνη η ταινία επιστημονικής φαντασίας, εκείνη η αποκαλυπτική φαντασίωση, εκείνη η μελλοντολογική δυστοπία που ταιριάζει καλύτερα στην εποχή του καπιταλιστικού ρεαλισμού: ένας στείρος πληθυσμός σε μια στείρα κουλτούρα, όχι ανοιχτά ολοκληρωτική αλλά παρ' όλα αυτά βίαιη και πλήρως εξατομικευμένη, με όλο τον δημόσιο χώρο εγκαταλελειμμένο και με την υποψία ότι "το τέλος έχει ήδη έρθει" να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Και, φυσικά, καμία εναλλακτική να μην διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Η ταινία του Cuaron κυκλοφόρησε στις αίθουσες το 2006, μέσα στη μέγγενη του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” και των ΝΑΤΟϊκών επιχειρήσεων στο Ιράκ, όταν η αυγή του 21ου αιώνα υποσχόταν το “τέλος της ιστορίας” (και των ιδεολογιών) και την απόλυτη επιβεβαίωση της κυριαρχίας του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού. Την ώρα που το Hollywood έφτιαχνε μεγάλης κλίμακας ταινίες καταστροφής και εξύμνησης της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, το Children of Men - με την έμφασή του στην οικολογική καταστροφή, την προσφυγική κρίση, το αστυνομικό κράτος, την κοινωνική αποσύνθεση αλλά και την συλλογική αντίσταση στην ιδέα του “τέλους” και τον θάνατο της ελπίδας - έμοιαζε σχεδόν παράταιρο. Και πράγματι, η ταινία ήταν μια πλήρης εμπορική αποτυχία που δεν κατάφερε καν να βγάλει τα λεφτά του μπάτζετ της στο box office.
Η εμπορική αποτυχία του τότε, όμως, ξεχωρίζει ακόμα και σήμερα ως ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά sci-fi επιτεύγματα του 21ου αιώνα - αν όχι το σπουδαιότερο. Το να πούμε ότι το Children of Men υπήρξε προφητικό ή ότι παραμένει επίκαιρο είναι πλεονασμός. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Σε μια εποχή που η δυστοπία έχει αναδειχθεί στο κυρίαρχο μελλοντολογικό είδος του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, μοιάζει να έχει εξαντληθεί το ίδιο το πεδίο της φουτουριστικής φαντασίας. Αδυνατούμε να φανταστούμε οποιοδήποτε μέλλον, εκτός κι αν είναι ακόμα πιο εφιαλτικό από το παρόν. Σε αντίθεσή όμως με την πλειοψηφία των σύγχρονων δυστοπιών που υιοθετούν μια πορνογραφική/φετιχιστική ματιά πάνω στην ίδια την απαισιοδοξία, το Children of Men δεν προσφέρει μια δυστοπική ψευδο-κριτική που καταλήγει να επιβεβαιώνει την πιο βαθιά απελπισία, αλλά μια καθαρή ματιά κατανόησης, κριτικής και ελπίδας: μήπως ένα άλλο τέλος του κόσμου είναι εφικτό;