Από την Κίνα μας ήρθαν ταινίες, τελευταίες παραγωγές, οι οποίες μας έδειξαν το νέο πρόσωπο του κινέζικου κινηματογράφου. Στο αφιέρωμα, «Νέος κινέζικος κινηματογράφος: μια διαφορετική όψη», υπέγραφε την επιμέλεια η Δέσποινα Μουζάκη, Διευθύντρια του Φεστιβάλ, σε συνεργασία με τον Derek Elley, Βρετανό κριτικό κινηματογράφου και ειδήμονα στο κινέζικο κινηματογράφο. Πρώτα ήρθε στην Αθήνα και μετά από μια εβδομάδα ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη όλο το πακέτο των ταινιών.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Η Κίνα είναι μια χώρα που μας χάρισε πολύ όμορφες στιγμές. Πότε μας ταξίδευε σε μέρη εξωτικά, πότε μας πήγαινε πίσω στην ιστορία, πότε μίλαγε για τη σύγχρονη εποχή, με ένα πολύ ποιητικό τρόπο. Η νοσταλγία και ο ρομαντισμός είχαν φωλιάσει στην αφήγηση των Κινέζων σκηνοθετών. Δίπλα σε αυτούς θα πρέπει να δούμε κάποιους σκηνοθέτες από την Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ που προσπαθούσαν να αναδειχθούν και να δείξουν το άστρο τους μέσα από τη λάμψη που ο κινέζικος κινηματογράφος εξέπεμπε. Τρανταχτό παράδειγμα ο Wong Kar-wai, ο οποίος κατάφερε όχι μόνο να δείξει το αστέρι του, αλλά να επισκιάσει όλους τους άλλους.

Για μια εποχή ο κινέζικος κινηματογράφος είχε γίνει μόδα. Οι πολεμικές ταινίες μας θύμιζαν την εποχή που βλέπαμε κινηματογράφο πολεμικών τεχνών, εδώ όμως οι «ταινίες με σπαθιά», όπως ονομάζεται αυτό το είδος κινηματογράφου, έκρυβαν την ποίηση μέσα στο λυρικό. Πολύ δύσκολο εγχείρημα, να μην αφήσει, δηλαδή, ο σκηνοθέτης τον εαυτό του να παρασυρθεί από το λυρικό και να περιοριστεί στη γλαφυρότητα αυτής της αφήγησης. Οι δεκαέξι ταινίες του Zhang Yimou είναι ένα καλό παράδειγμα. Οι δώδεκα ταινίες του Chen Kaige είναι ένα άλλο παράδειγμα. Οι δύο αυτοί σκηνοθέτες που αναφέραμε, αν και έχουν μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, θεωρούνται πλέον παλιοί. Σήμερα μιλάμε για την έκτη γενιά Κινέζων σκηνοθετών, η οποία δραστηριοποιείται από τη δεκαετία του 1990 και μετά.