Με το βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2013, ο Τσάι Μινγκ Λιάνγκ επιχειρεί μέσα σε 140 λεπτά να αποσυνθέσει τα θεμέλια της οικογένειας και πάνω τους να χτίσει τον ορισμό της επιβίωσης. Κάπως έτσι μοιάζουν τα «Αδέσποτα Σκυλιά», η ενδέκατη μεγάλου μήκους ταινία του Κορεάτη σκηνοθέτη, που παραμένει πιστός στην σχεδόν «ακίνητη» φιλμογραφία του.

Μια γυναίκα εγκαταλείπει τα δυο κορίτσια της. Μαζί με τον πατέρα τους θα βρεθούν στους υγρούς δρόμους της Ταϊπέι. Εκείνος εργάζεται στωικά ως άνθρωπος – πινακίδα. Εκείνες σκοτώνουν το χρόνο τους σε σούπερ μάρκετ και φωτεινά σημεία της πόλης. Μια άστεγη γυναίκα που εργάζεται σε μεγάλο κατάστημα θα τους συντροφεύσει. Όσο μονολεκτικά μπορείς να περιγράψεις τα «Αδέσποτα Σκυλιά», άλλο τόσο εύκολα συνειδητοποιείς οτι αυτό είναι και το σινεμά του Τσαι Μινγκ Λιάνγκ. Μονολεκτικό μεν, μα με την απαραίτητη συνοχή.

Αποφεύγοντας τους εκτεταμένους διαλόγους και μένοντας πιστός στα ανοιχτά κάδρα και στα ζουμαρισμένα πορτραίτα των ηρώων του, δημιουργεί ένα σινεμά σχεδόν ποιητικό, που εδώ απεικονίζει το εύρος της δυστυχίας. Μιας δυστυχίας μοιρασμένης σε τέσσερα πρόσωπα, ανίκανα να διαχειριστούν τον χρόνο και τον χώρο, που μοιάζουν εχθροί τους. Με αργούς ρυθμούς και με πλάνα σχεδόν στατικά, ο Λιάνγκ οικοδομεί τη μοναξιά, την απελπισία και την ανάγκη επιβίωσης με έναν σχεδόν ανορθόδοξα καλαίσθητο τρόπο, που όμως μοιάζει στριμωγμένος και χωρίς δυνατότητα να αναπνεύσει με τις συγκεκριμένες συμβάσεις.

Φέρνοντας στη μνήμη την απομόνωση και την κυκλοθυμία του γείτονά του, Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν στο « Ο Θείος Μπούνμι που Ανακαλεί Προηγούμενες Ζωές», ο Λιάνγκ σκιαγραφεί με ένα τρόπο φιλόδοξο και άκρως καλλιτεχνικό, ένα μελανό κολάζ εικόνων που προκαλούν μια «ασφυκτική» θλίψη, στην οποία ο θεατής καλείται να γίνει συμμέτοχος.

Με τη μουσική να απουσιάζει, τα «Αδέσποτα Σκυλιά» καταφέρνουν να παραμείνουν κουρδισμένα μέχρι το τέλος στη σονάτα που παίζει ο Λιάνγκ, συνεπής στις ξεκάθαρες προθέσεις του.